4) Pierwsze zebranie Zakonu

     Nie trudno było odnaleźć ulicę Grimmauld Place, która była w samym centrum Londynu. Tonks deportowała się nieopodal, z wielkim trudem. Mimo, że znajdowała się w środku miasta, aleja była zupełnie pusta, Nimfadora nikogo nie spotkała, nie licząc brzydkiego dachowca, który zjeżył sierść na jej widok. Ulica była brudna, przed zaniedbanymi, starymi kamienicami leżały wywrócone śmietniki, z których wysypała się pachnąca odpychająco zawartość. Dora skrzywiła się na ten widok. Dzień był wyjątkowo słoneczny, na niebie nie można było dostrzec nawet najmniejszej chmurki, a przyjemny, letni wietrzyk sprawiał, że promienie słońca nie były tak nieznośne. Tonks rozejrzała się jeszcze raz dookoła i zastanowiła się czy to aby na pewno tutaj mają się odbywać spotkania Zakonu Feniksa. Wzruszyła ramionami, przywołała uśmiech na twarz i ruszyła rześko wzdłuż ulicy, w celu poszukiwania domu z numerem dwunastym. „Trzeci, czwarty, piąty, szósty…” – wyliczała w myślach, patrząc to na lewo, to na prawo. –„Dziesiąty, jedenasty i… trzynasty. Zaraz, zaraz… Gdzie do diaska dwunasty?” 

Stanęła jak wryta, rozglądając się i upewniając, czy przypadkiem nie pominęła właściwego domu, ale nie… W miejscu gdzie powinien znajdować się dom z numerem dwunastym była niewielka szpara pomiędzy jedenastką i trzynastką. „Może Moody się pomylił?” –pomyślała sobie, ale od razu zganiła się za to stwierdzenie, bo Szalonooki jeszcze nigdy się nie pomylił. Spróbowała sobie przypomnieć, co wczoraj jej powiedział. „Kiedy już tam będziesz, wypowiedz w myślach to zdanie i najlepiej spal pergamin.” – Tak, to właśnie były słowa Moody’ego. Tonks wyciągnęła z tylnej kieszeni spodni karteczkę, którą dostała od Szalonookiego. Dora stanęła naprzeciw szpary między budynkami, spaliła pergamin i wyrecytowała uprzednio przeczytane zdanie: „Kwatera Główna Zakonu Feniksa znajduje się w Londynie przy Grimmauld Place 12.” Nagle domy z numerami jedenastym i trzynastym rozepchnęły się, a w miejscu szczeliny pojawił się nowy budynek. Jeżeli Tonks myślała, że pozostałe domy są w złym stanie to się srogo myliła. Kamienica z numerem dwunastym była bardziej zaniedbana niż pozostałe, brudne ściany i okna, poobtłukiwane drzwi. „No tak, numer dwunasty…” – pomyślała Nimfadora, chociaż od razu mogła się domyśleć, że spotkania tajnej organizacji nie będą odbywały się w normalnym miejscu. Wyjęła różdżkę zza pazuchy – jak to mawiał Moody: STAŁA CZUJNOŚĆ! Nie wiedziała przecież, co się może zdarzyć. Tonks wbiegła po kilku schodkach i stanęła przed drzwiami, stuknęła delikatnie różdżką w dopiero co zmaterializowane drzwi i rozległ się metaliczny dźwięk, jakby ktoś otwierał kilka zamków na raz. Zanim Dora otworzyła drzwi, zauważyła, że klamka ma kształt wężowej głowy, co ją zaniepokoiło. Zaczęła się zastanawiać, po co w ogóle tu przyszła. Tonks przekroczyła próg i znalazła się w ciemnym, podłużnym korytarzu. Zapach wilgoci i stęchlizny odrzucił ją, a wszechobecny kurz zaczął łaskotać ją w nosie. Powstrzymała kichnięcie, starając się zachować grobową ciszę. Poczuła wstręt do tego miejsca. Powoli kroczyła wzdłuż przedpokoju, oświetlonego jedynie nikłym światłem lamp naftowych. Dotarła do drzwi na samym końcu korytarza i przyłożyła do nich ucho, sprawdzając, co się dzieje za nimi. Usłyszała stłumione głosy, prowadzące rozmowę, jakiej Tonks tu się nie spodziewała.

- Ale, kochanie nie zostaniesz? Przecież zaraz zebranie – oznajmił troskliwy, kobiecy głos.

- Nie mogę, mamo. Naprawdę się śpieszę. – Tym razem odpowiedział męski głos, który Tonks znała, ale nie mogła sobie przypomnieć skąd.

- Idziesz na randkę, synu? Bo jeśli tak, ja i twoja matka musimy poznać tą dziewczynę – zaśmiał się kolejny mężczyzna. Poprzedni głos roześmiał się wesoło, tak, że Tonks zrobiło się cieplej na sercu, a potem powiedział:

- Poznacie ją, przysięgam! – I wtedy właśnie ją oświeciło. To był ten sam głos, który przed laty zapewnił ją: ‘Wrócę, oczywiście, że wrócę i będę wierny. A gdy znowu się spotkamy nic nas już nigdy nie rozdzieli. Przysięgam!’ Serce biło jej jak oszalałe, nie mogła w to uwierzyć. Czy to on? Czy on wrócił? Otworzyło szybko drzwi i nie zwracając na nic innego wypatrzyła właściciela głosu. Na pierwszy rzut oka nie zmienił się nic, był dokładnie taki sam jak wtedy, gdy się rozstawali, ale nie miała czasu przyglądać mu się dłużej. Pobiegła w jego stronę, krzycząc radośnie:

- Bill! – Rzuciła się na niego, oplatając mocno nogami w pasie, zarzucając ręce na szyję i całując namiętnie. Zamknęła oczy rozpływając i zachwycając się smakiem jego ust. To było cudowne uczucie, a w szczególności po tak długiej rozłące. Chłopak był z początku zszokowany, ale po chwili zrozumiał, kto go tak wylewnie przywitał. Złapał dziewczynę za uda, tak żeby nie spadła i oddał pocałunek z całą tęsknotą, jaka w nim się zbierała przez te wszystkie lata. Tkwili tak przyklejeni do siebie, nie zwracając na to, że wszyscy zebrani przyglądali się im ze zdziwieniem. Kiedy w końcu zabrakło im powietrza i nie mogli złapać oddechu, odkleili się od siebie. Tonks przyjrzała się jego twarzy, która przez te lata o wiele bardziej zmężniała i ze łzami w oczach, objęła ją w dłonie: - Bill, tak strasznie tęskniłam. Czekałam, czekałam cały ten czas i nareszcie jesteś!

- Obiecałem, więc jestem – powiedział o wiele bardziej męskim głosem niż zapamiętała. Ciarki ją przeszły, a serce biło jej tak mocno, że lada chwila mogłoby wyskoczyć jej z piersi. Tkwiła w objęciach swojego ukochanego, stojąc już na własnych nogach i z zachwytem wpatrując się w jego błękitne oczy. - Nic już nas nie rozłączy.

- Miałeś tam być dziesięć lat, ale... Nie rozumiem… - stwierdziła Tonks, ale ktoś wszedł jej w zdanie.

- My również nie rozumiemy – powiedziała niska, pulchna kobieta o rudych włosach, która położyła ręce na biodrach. Dopiero teraz Nimfadora zwróciła uwagę na pozostałe osoby, które były w pomieszczeniu i przyglądały im się pytająco. Kobieta, która dopiero co się odezwała, najpewniej była matką Billa, a przy stole siedział jego ojciec, który był bardzo podobny do syna. Miał te same rude włosy i błękitne oczy, skryte za okularami. Obok niego siedzieli również Moody, który próbował zignorować zaistniałą sytuację, Kingsley Shacklebolt - wysoki, ciemnoskóry auror, który pracował z Dorą, a także jakiś mężczyzna, którego Tonks jeszcze nie poznała.

- Więc tak… - zaczął zakłopotany Bill, po czym westchnął. Spojrzał na Nimfadorę, która nie mogła oderwać wzroku od jego twarzy i objął ją ramieniem. – Mamo, tato… tak jak obiecałem, przedstawiam wam Tonks, moją wybrankę.

- Dzisiaj masz dzień spełniania obietnic – zaśmiała się Nimfadora, wtulając się bardziej w ukochanego i chłonąc jego zapach. Ojciec Billa, odchrząknął, a potem wyciągnął w jej stronę rękę:

- Bardzo miło mi cię poznać…

- Tonks. Miło pana poznać, panie Weasley – powiedziała uradowana, odwzajemniając przyjazny gest. Nimfadora uśmiechnęła się wesoło, czując niewyobrażalne szczęście, jednak zauważyła, że matka Billa przygląda się sceptycznie jej włosom. – Nie podoba się panie kolor moich włosów?

- Nie, nie… - zaprzeczyła natychmiast pani Weasley, ale po chwili dodała, krzywiąc się lekko. – Po prostu są takie nienaturalne.

- A w jakim kolorze, według pani, wyglądałabym ładnie? – zapytała niczym niezrażona Dora, uśmiechając się bez przerwy. Ale zanim pani Weasley jej odpowiedziała, Bill powiedział, całując ją w skroń:

- Turkusowy, możesz je spiąć w wysoki kucyk. Będzie ci naprawdę ładnie.

- Bill, nie namawiaj jej do takich rzeczy! – zawołała oburzona, karcąc go matczynym spojrzeniem, a jej syn roześmiał się szczerze.

- Tak właśnie się poznaliśmy, wtedy doradziłem jej wybór fryzury.

- A teraz niech pani mi doradzi – dodała Nimfadora, a pani Weasley przyjrzała się jej uważnie, nie wiedząc do końca, o co chodzi.

- Sama nie wiem, nie znam się na takich rzeczach… Ładnie byłoby ci w brązowym, ale przecież nie pobiegniesz do sklepu po farbę tylko, dlatego, że… - mówiła, ale nie dokończyła, bo Tonks z uśmiechem zamknęła oczy i jej włosy natychmiast zmieniły barwę na brązowy, a pani Weasley zawołała: - Na gacie Merlina! – Bill na dźwięk tych słów wybuchnął niepohamowanym śmiechem, a Tonks wróciła do swoich fioletowych włosów i z szerokim uśmiechem powiedziała:

- Jestem metamorfomagiem.

- Synu, gdzie ty poznałeś taką uzdolnioną dziewczynę? – zapytał pan Weasley, spoglądając z podziwem to na Billa, to na Tonks, a oni spojrzeli na siebie i zawołali równocześnie:

- Z Hogwartu!

-Ale Bill, Hogwart skończyłeś pięć lat temu, a potem byłeś w Egipcie… - powiedziała zaskoczona pani Weasley, która cały czas spoglądała na dziewczynę swojego syna.

- Masz rację mamo. Hogwart skończyłem pięć lat temu, a siedem lat temu zakochałem się w Tonks – wyjaśnił Bill i pocałował Dorę w czoło. Państwo Weasley spojrzeli na siebie, ojciec Billa uśmiechnął się wesoło, a jego żona niepewnie przyjrzała się jeszcze raz Tonks. Stali tak w spoglądając na siebie, aż do momentu, w którym dobiegł ich głos ze strony drzwi:

- No, no, no… - wszyscy odwrócili się jak na komendę. W wejściu stało dwóch mężczyzn. Tonks przyjrzała się temu, który stał bliżej. Był wysoki, bardzo przystojny i choć jego postawa była dość buntownicza, wyglądał bardzo elegancko. Jego twarz była znajoma. – Jak widać Molly, będziemy rodziną – powiedział mężczyzna i wyszczerzył się w kierunku pani Weasley. Tonks skupiła się na jego twarzy. Była pokryta ciemnym zarostem, a kiedy się uśmiechał, ukazując białe zęby, wokół jego szarych oczu tworzyły się delikatne zmarszczki. Mężczyzna odrzucił długie, czarne włosy, które i tak były krótsze niż w jej wspomnieniach, z czoła i zwrócił się do Tonks, rozkładając ręce: - Proszę, proszę, Nimfadora Tonks! Pewnie mnie nie pamiętasz, ale jestem… - mówił, robiąc krok w stronę Dory, a ona w końcu go rozpoznała. Wyswobodziła się z objęć Billa i rzuciła się mężczyźnie na szyję, wołając wesoło:

- Syriusz!

- Jednak mnie pamiętasz – zaśmiał się i lekko się zachwiał pod ciężarem Nimfadory. Syriusz odsunął ją od siebie na odległość ramion i przyjrzał jej się uważnie z delikatnym uśmiechem na twarzy. Ona również mu się przyjrzała. Nie przypominał tego mężczyzny z pierwszych stron gazet z obłędem w oczach, ale też nie był podobny do jej kuzyna ze zdjęć. – Zmieniłaś się od ostatniego razu. Myślałem, że mnie nie zapamiętasz, piętnaście lat temu byłaś tylko dzieckiem.

- Jakbyś zapomniał, Syriuszu, zmieniał się bez przerwy – przypomniała mu Tonks wskazując na swoje włosy. – I zapewniam cię, że bym cię nie poznała gdyby nie fakt, że miałeś… - mówiła Tonks, pocierając brodę i przywołując na twarz minę myśliciela. – Powiedzmy, że miałeś parcie na szkło! – zawołała w końcu, a wszyscy zaczęli się śmiać, podczas gdy Black zrobił obrażoną minę. – Mam mnóstwo twoich zdjęć w domu, naprawdę.

- To prawda – przyznał jej rację towarzysz Blacka. Mężczyzna niewiele niższy od Syriusza, miał bardzo przyjazny wyraz twarzy. W przeciwieństwie do jej kuzyna, miał krótkie mysie włosy, opadające na czoło. Spoglądał na nią z uśmiechem i lustrując miodowymi tęczówkami. Jedyną rzeczą, która zaprzeczała przyjaznemu usposobieniu mężczyzny, były liczne blizny na twarzy. – Zawsze miałeś parcie na szkło, Syriuszu – dodał, a potem wyciągnął rękę w kierunku Nimfadory: - Remus Lupin, miło mi.

- Wiedziałam, że skądś cię kojarzę – uśmiechnęła się Tonks i uścisnęła dłoń Remusa, który spojrzał na nią pytająco. – Mam w domu zdjęcie, na którym jesteś ty, Syriusz oraz Potterowie. Kiedyś pokażę ci tę fotografię.

- Z chęcią ją zobaczę – powiedział uprzejmie, ale Tonks zauważyła cień, który przebiegł przez jego twarz na wzmiankę o Potterach.

- Jak widać wszyscy wszystkich znają, więc… - mruknął markotnie Szalonooki, który do tej pory się nie odzywał, dając chwile na poznanie się. Dora spojrzała na niego ze zdziwieniem i zapytała go, ku uciesze wszystkich:

- My się znamy?

- Dobre sobie… Moglibyście w końcu usiąść? – warknął tonem nieprzyjmującym żadnego sprzeciwu. Syriusz złapał Tonks pod ramię i zaprowadził ją do stołu, gdzie usiadła obok Remusa, ale nie zajął miejsca obok niej, bo Bill odchrząknął znacząco.

- Syriuszu, ja rozumiem, że nie widziałeś się ze swoją kuzynką przez piętnaście lat, ale ja nie widziałem mojej dziewczyny przez pięć długich lat i chciałbym nadrobić zaległości, więc pozwól, że ja zajmę to miejsce.

- Wybacz, przyjacielu – powiedział Syriusz, unosząc ręce w poddańczym geście i ustąpił mu miejsca, żeby usiąść po drugiej stronie Remusa. Wszyscy zajęli wolne krzesła i pan Weasley zapytał, poprawiając swoje okulary:

- Alastorze, na kogo czekamy?

- Na Dedalusa, Emmelinę i Mundungusa, ale wątpię, żeby ten ostatni się zjawił – mruknął Szalonooki, wywracając swoim magicznym okiem.

- A Snape? – zapytał ojciec Billa, a Nimfadora spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Snape dzisiaj nie przyjdzie, Arturze – odpowiedział Moody.

- Nie wierzę, ten paskudny nietoperz też jest w Zakonie? – jęknęła Tonks, patrząc na Moody’ego z wyrzutem.

- Nadal masz mu za złe te wszystkie szlabany? – spytał Bill, otaczając ją ramieniem, a ona spojrzała na niego, marszcząc brwi.

- Jeszcze pytasz, nie znoszę go! Jest wstrętny, podły, chamski i… - wyliczała swoją litanie obelg w kierunku swojego nauczyciela od eliksirów, a Remus zaśmiał się, słuchając tego. – Z czego się śmiejesz, Remusie?

- Po prostu, nienawiść do Snape’a jest najwidoczniej u was rodzinna. – Uśmiechnął się do niej i spojrzał na Blacka.

- Rodzinna? – zapytała Tonks, nie rozumiejąc, co ma na myśli Lupin.

- Lunatykowi chodzi o to, że i ja nie darzę Smarkerusa miłością – wytłumaczył Syriusz, uśmiechając się sztucznie, Tonks roześmiała się.

- Smarkerus, uroczo… - stwierdziła, a Syriusz i Bil zaczęli się śmiać, a Remus uśmiechnął się, kiwając głową. – Ale dlaczego Lunatyk?

- Słyszałaś historię Huncwotów? – Ożywił się Black, prostując się na krześle, a Tonks przytaknęła, bo Huncwoci byli legendą Hogwartu i nie sposób było ich nie znać. – Mieliśmy swoje oryginalne przezwiska, pochodziły one od zwierząt, bo widzisz, opanowaliśmy trudną sztukę animagii. – wyjaśnił, a Tonks spojrzała na niego z niedowierzaniem, a zarazem z podziwem. – Na mnie wołano Łapa, zmieniam się w wielkiego, pięknego czarnego psa. Na Jamesa wołaliśmy Rogacz, bo był z niego głupi jeleń. – Uśmiechnął się, gdy to mówił, ale po chwili na jego twarzy pojawiło się obrzydzenie. – Peter, ten zdrajca… przeklęty kłamca, podły tchórz… Dobrze trafiło się mu zwierze, odzwierciedlające jego prawdziwą osobowość, zmieniał się parszywego szczura. Glizdogon… - wymówił to słowo, tak jakby chciał je wypluć. Tonks spojrzała na niego zdziwiona, nie rozumiała, dlaczego Black mówi z taką niechęcią o jednym ze swoich przyjaciół. Syriusz potrząsnął swoją owłosioną głową i przywołał na twarz uśmiech. – Natomiast nasz Luniaczek…

- Nie sądzisz, Alastorze, że należałoby już zacząć posiedzenie? – przerwał mu nagle Remus.

- Masz słuszność, Remusie – przyznał mu rację. Moody przedstawił Tonks spóźnionych członków Zakonu: Emelinę Vance, Dedalusa Diggle’a oraz siedzącego do tej pory cicho Elfiasa Doge’a, a następnie przeszedł do spraw Zakonu Feniksa.