103) Rozmowy nocą

           Nie mogła spać. Nie było to w sumie nic dziwnego, bo nie zdążyła się jeszcze zaaklimatyzować w Norze, a jak wiadomo, pierwsza noc w nowym miejscu jest najgorsza. Kręciła się pół nocy na łóżku, przewracając z boku na bok, by za chwilę wstać, podejść do okna i znowu się położyć. Minęło kilka godzin od momentu, w którym postanowiła, że zmieni swoje życie, a już się poddała. Nie potrafiła zapomnieć, a może nie chciała… Utrata mężczyzny, którego kochała nad życie, nie mogła przejść bez echa, wiedziała o tym dobrze, ale ten ból nie słabł, czas nie leczył ran. Cierpienie stało się teraz sensem jej życia, wskoczyło na miejsce, które zajmował Lupin.

                W końcu wstała, wiedząc, że tej nocy nie zaśnie. Wieczory były dla niej najgorsze. Za dnia, choć to było trudne, wiele rzeczy odciągało jej myśli od problemów, ale gdy kładła się do łóżka, będąc sam na sam z blaskiem księżyca, nic nie było w stanie powstrzymać łez.

             Tonks wyszła ze swojego pokoju, modląc się by skrzypienie podłogi nie obudziło Wasleyów i zeszła do kuchni z zamiarem wypicia chociażby łyka wody. Jednak gdy znalazła się na parterze, zorientowała się, że nie jest sama. Przy kuchennym stole siedziała jakaś postać, której nie potrafiła rozpoznać w panującym mroku. Ów ktoś pochylał się nad kubkiem. To musiał być mężczyzna.

- Bill?

- Tonks, nie śpisz? – odezwał się chłopak, odwracając się w jej stronę.

- Jakoś nie mogłam zasnąć… - Usiadła naprzeciw niego. Wzrok już się przyzwyczaił i widziała jego twarz doskonale w ciemności. – A ty czemu nie w łóżku?

- Podobnie jak ty… Chcesz kakao? – Uniósł do góry kubek, z którego unosiła się delikatna mgiełka.

- Właściwie to chciałam się napić wody.

- Daj spokój, Tonks. Chcesz pić wodę, kiedy możesz rozkoszować się kakao? – zakpił z niej Weasley i wstał, żeby przygotować jej napój. – Pamiętasz jak po naszych randkach zakradaliśmy się do kuchni i skrzaty przygotowywały nam kakao?

- Jak mogłabym zapomnieć? Zawsze piłeś tak zachłannie, że miałeś czekoladowe wąsy – zaśmiała się cicho i westchnęła z rozczuleniem na myśl o tamtych czasach.

- Do teraz mi to zostało…

- Też masz wrażenie jakby to wszystko wydarzyło się w innym życiu?

- To było siedem lat temu, wtedy to było inne życie – stwierdził z rozbawieniem Bill i postawił przed nią kubek z kakao.

- Nie chodzi o to… Czasami wydaje mi się, że wszystko co wtedy miało miejsce to czyjeś wspomnienia, a nie moje własne, jakby tamto życie należało do kogoś zupełnie innego.

- Tak, też czasami tak mam. – Uśmiechnął się delikatnie jak to tylko on umiał. – Wtedy przypominam sobie, że mimo wszystko to są moje wspomnienia i zawsze będę mógł do nich wrócić.

- Chciałabym wrócić do nich na stałe…

- Dziękuję, że odezwałaś się do Fleur – powiedział nagle Bill. – Ona czuje się tu trochę samotna.

- Nie ma sprawy.

- Wypiłaś? – spytał, a Tonks dopiła resztkę napoju, po którym o dziwo nie było jej niedobrze i odstawiła kubek. – Co powiesz na spacer nocą?

*** 

                Tym razem była jego kolej, w końcu mógł się wyrwać z domu i zrobić coś użytecznego. Miał już dość swojego własnego domu. Gdy był w nim sam czuł się przytłoczony swoimi problemami tak bardzo, że nie kiedy miał ochotę wcześniej przenieść się do lasu. Stał na pustym korytarzu. Była noc i nikt nie pałętał się między oddziałami w Mungu, więc nikt mu nie przeszkadzał.

                Od kiedy Syriusz po bitwie przebywał na oddziale zamkniętym, członkowie Zakonu Feniksa pełnili warty przy jego sali. Black był cennym członkiem Zakonu, nie tylko dlatego, że udostępnił swój dom na użytek spotkań, ale też od zawsze był w ścisłym gronie tych, którzy wiedzieli i robili najwięcej. Gdyby znalazł się w łapach Śmierciożerców w takim stanie w jakim był teraz, mogliby z niego wyciągnąć każdy najmniejszy szczegół. Oczywiście gdyby uprzednio   go obudzili ze śpiączki. Wydawało się to prawie nie możliwe, ale skoro znali zaklęcie, które wywołało ją u niego, to równie dobrze mogli być w posiadaniu przeciwzaklęcia.

                Remus rozejrzał się po pustym korytarzu po raz kolejny. Wszedł do środka i spojrzał na swojego przyjaciela, który leżał żałośnie pod białą pościelą. Nikt nie pomyślałby, że Syriusz Black skończy w taki sposób, on sam chyba nawet wolałby umrzeć w heroiczny sposób niż zostać roślinką, która bez opieki osoby trzeciej zginie. Tak, Łapa nigdy nie chciałby tak żyć, bo dla niego to nie było życie. Lupin przysunął stołek do łóżka przyjaciela i na nim usiadł.

- Jak się czujesz, Syriuszu? – odezwał się, ale po chwili zaczął kręcić głową z niedowierzenia. – Nie, nie… Przecieiż to nie ma sensu. Nawet jeżeli mnie słyszysz to nie odpowiesz. Nie wierzę, że upadłem aż na takie dno… Ja chyba wolałbym być na twoim miejscu niż żyć tu i teraz. Uwierz mi, jesteś szczęściarzem – westchnął ciężko. – Miałeś rację, Łapo. Często miałeś rację, ale teraz… Trafiłeś w dziesiątkę. Ona faktycznie coś do mnie czuje, ale… Chyba wolałem żyć w niewiedzy, myśleć, że nic dla niej nie znaczę, że nigdy nie będziemy razem… Ja tak nie mogę, chciałbym, ale nie mogę… Przecież to czyste szaleństwo! Ja i ona… to nie ma przyszłości, gdybyśmy byli razem krzywdziłbym ją na każdym kroku. Lepiej będzie, jeżeli nie będziemy razem. Ona kiedyś znajdzie sobie kogoś odpowiedniego, kogoś kto na nią zasługuję, a ja… Ja będę już sam. W końcu taki jest los Huncwota, prawda?

***

                Ta noc powinna dostać miano jednej z najprzyjemniejszych nocy na świecie. Ciepły letni wiatr rozwiał włosy Tonks, która spacerowała pod rękę z Bille. Towarzyszyły im jedynie księżyc i gwiazdy, wiszące na granatowym niebie. Nimfadora i Weasley nie odzywali się do siebie, nie było to aż tak krępujące milczenie jak można by się tego spodziewać. Może i było to dziwne, ale ta dwójka należała do nietypowych par, które się rozstały w przyjaźni. Nie czuli do siebie niechęci, nie mieli niczego za złe, ale nadal żywili do siebie ogromną sympatię.

                Zawędrowali na wzgórze, na którym niedawno pojawiła się Tonks, gdy przybyła do Nory. Choć to wzniesienie było niewielkie, stojąc na nim wydawało się, że jest się bliżej gwiazd. Usiedli na trawie i spojrzeli w niebo. W przeszłości często tak robili.

- Tonks, powiesz co się stało? – odezwał się po długiej ciszy Bill, spoglądając na nią z troską.

- Ostatnio to całkiem sporo – zażartowała Dora, mając nadzieję, że Weasley zadowoli się taką odpowiedzią. Myliła się jednak, bo mężczyzna cały czas wpatrywał się w nią uparcie. Westchnęła ciężko i spuściła głowę. – Potrzebuję czasu, Bill.

- Rozumiem, chciałbym ci pomóc, ale nie wiem jak… - Weasley również zwiesił głowę i zmarkotniał. – Martwię się o ciebie. Wszyscy się martwią…

- Wiem o tym – powiedziała Tonks, uświadamiając sobie, że faktycznie tak jest. Wielu się o nią troszczyło. Miała tylu wspaniałych przyjaciół, kochającą rodzinę, nie potrafiła nawet zliczyć ile osób zamartwiało się o nią. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że coś złego dzieje się z Nimfadorą. – Wiem też, że dużo o mnie gadają.

- A czy coś z tego co mówią jest prawdą?

- Chyba w każdej teorii jest odrobina prawdy… - Westchnęła smutno i ukryła twarz w dłoniach. Miała tego serdecznie dość. Chciała to wszystko skończyć, zacząć od nowa, ale jak miało jej się to udać, kiedy nie była w stanie pogodzić się z przeszłością. Łzy napłynęły jej do oczu i z trudem powstrzymywała się by nie pozwolić im popłynąć. – To po prostu boli.

- Hej, Tonks! Wiesz, że możesz mi zaufać – odezwał się pocieszająco Bill, ale jego dziarska wypowiedź nic nie zdziałała. Objął ramieniem Dorę i szepnął tak, że Tonks usłyszała jego cichy, ciepły głos. – Pomogę ci najlepiej jak potrafię.

                Tonks przestała się powstrzymywać. Wtuliła się w przyjaciela, a jego ramię tłumiło jej szloch. Jej ciałem zaczęły wstrząsać spazmatyczne drgawki, a z oczu płynęły ciurkiem łzy. Bill przygarnął ją do siebie jeszcze mocniej i spokojnym, opanowanym gestem gładził ją po włosach.

- Po prostu sobie nie radzę, Bill – jęknęła. – Życie wymyka mi się z rąk, a ja nie wiem co robić. Wszyscy chcą mi pomagać, mówią że rozumieją, ale tak naprawdę nikt nie może tego zrozumieć.

- To wyjaśnij co się stało – zachęcił ją Weasley. Naprawdę chciał jej pomóc, nie potrafił patrzeć jak Tonks z każdym dniem zamyka się w sobie. Widok jej nieszczęścia bardzo go bolał. – Wtedy łatwiej będzie tobie i wszystkim dookoła. Musisz komuś zaufać.

- Chyba już nie potrafię nikomu zaufać.

- Zaufanie wymaga czasu i pracy – zauważył Bill. Miał rację, bo chociaż Tonks w miarę skutecznie odcięła się od wszystkich, to nadal miała zaufanych przyjaciół. Zaufania nie można od tak stracić, tylko dlatego, że ktoś nie rozumie twojego cierpienia. Przecież ona i Bill długo budowali wspólne zaufanie i żadne z nich, nie licząc krótkiego okresu przed ich rozstaniem, nie zawiodło go przez te wszystkie lata. Komu jak komu, ale Weasleyowi mogła zaufać. Znał ją przecież tak dobrze.

- Bill… - szepnęła cicho, obejmując ramionami swoje nogi, a mężczyzna mruknął na znak, że słucha. – Przytulisz mnie?

                Weasley uśmiechnął się i przygarnął do siebie dziewczynę. Poczuła się lepiej, o wiele lepiej. Tak jakby tym uściskiem Bill przejął na siebie część ciężaru, który nosiła na swoich barkach już od pewnego czasu. Pomógł jej tym drobnym gestem, który pozornie nic nie znaczył, a Dora była mu za to ogromnie wdzięczna. Już dawno powinna z kimś porozmawiać, z kimś komu ufała. Może wtedy nie cierpiałaby tak bardzo i może dzięki temu uda jej się zrealizować swoje postanowienie.

- Tonks, muszę ci coś powiedzieć – odezwał się nagle Bill, a Dora spojrzała na jego twarz, będąc ciągle do niego przytulona.

- Mów śmiało.

- Ja i Fleur… - zawahał się i wciągnął powietrze, jakby chciał dodać sobie tym samym odwagi. Dopiero teraz Tonks przypomniała sobie, że miał jej o czymś powiedzieć. Ciekawość bardzo wzrosła, tym bardziej, że odczuła iż jako jedyna nie wie o tym, czego miała się teraz dowiedzieć. – Oświadczyłem się jej.

- Jej… - wyrwało się z ust Tonks. Tego się nie spodziewała. Znaczy, oczywiście miała świadomość, że Weasley kiedyś w końcu ożeni się z Fleur, ale myślała, że będzie to później niż prędzej. Przecież dopiero rozpoczęła się wojna i fakt, ta młoda para mogła zapragnąć się ze sobą jak najbardziej zbliżyć, założyć rodzinę, ale… Tonks potrząsnęła głową. Czy sama tego nie pragnęła? Gdyby mężczyzna, którego darzyła najsilniejszym uczuciem, zechciał z nią być z pewnością zapragnęłaby przypieczętować ich związek ślubem, a później pewnie przyszedłby czas na powiększenie rodziny. Gdyby zechciał, ale tak nie było. Oczy znowu zaszły jej łzami. – Bill nie wie co powiedzieć… Kiedy ślub?

- Za rok. Fleur chce wszystko dokładnie przygotować. – Uśmiechnął się na myśl o narzeczonej. Tonks również uśmiechnęła się, bo odczuwała przyjemne ciepło w okolicy serca, kiedy widziała swojego przyjaciela szczęśliwego. Jednak po chwili przypomniała sobie o pewnej ważnej sprawie.

- Twoja mama…

- Fakt, nie jest zachwycona i stale próbuje mnie od tego odciągnąć – westchnął i pokiwał smutno głową.

- Nie pozwól jej na to, Bill – odezwała się butnie Tonks. – Wiesz, ona jest wspaniałą kobietą, ale staje się strasznie zaborcza jeżeli chodzi o jej dzieci.

- Wiem i kocham ją, ale boję się co będzie gdy już weźmiemy ślub. Nie chcę stracić kontaktu z rodziną tak jak Percy.

- Nie martw się, ty nie jesteś taki jak Percy – pocieszyła go Nimfadora, a on uśmiechnął się.

- Dzięki…

- Bill, chcesz powiedzieć coś jeszcze? – spytała Dora, widząc, że jej przyjaciela nadal coś gryzie. Nie chodziło tylko o jego ślub, ale o coś więcej.

- Tonks, ja… Przepraszam.

- Za co? – zdziwiła się dziewczyna.

- No wiesz… za to, że z tobą zerwałem – westchnął Weasley i spojrzał smutnie w dal. Tonks nie wiedziała o co mu chodzi, a jego zachowanie było co najmniej dziwne. Przed chwilą powiedział jej, że ma zamiar wziąć ślub, a po chwili przeprasza ją za zerwanie.

- Nie rozumiem.

- Chodzi o to, że mam straszne wyrzuty sumienia – wyrzucił z siebie na jednym tchu. – Od kiedy się rozstaliśmy spotkało cię tyle nieszczęść…

- Czekaj – przerwała mu Tonks. – Chcesz mnie przeprosić za to, że wybrałeś prawdziwą miłość?

- Chcę cię przeprosić za to, że nie byłem przy tobie wtedy, gdy potrzebowałaś kogoś bliskiego.

                Tonks uśmiechnęła się mimowolnie. Ta rozmowa zeszła na dziwny tor, ale miło było usłyszeć jej słowa wypowiedziane przez Billa. Nigdy nie myślała o tym, że jej były partner może czuć się źle z ich zerwaniem – miał przecież Fleur. Jednak okazało się, że nadal mu na niej zależy i choć może nie w ten sposób co kiedyś, to teraz Tonks miała dowód, że jest osoba, której zawsze może wierzyć i na niej polegać.

- Jesteś teraz – zauważyła i szturchnęła go delikatnie w ramię. – Bardzo mi pomogłeś.

- Od zawsze chciałem, żebyśmy byli szczęśliwi – wyznał, spoglądając jej w oczy.

- Ty jesteś, a ja… - Tutaj Tonks zamilkła. Nie mogła powiedzieć, że ma się równie dobrze co on, bo byłoby to kłamstwem. Nie była już tak radosna jak kiedyś i pozostawała jej jedynie nadzieja, że to się kiedyś zmieni. – Może też kiedyś będę…

- Będziesz, Tonks. Na pewno. 

Modliłam się o cud i poskutkowało! Internet powrócił! Mogę dodać rozdział teraz, a wy nie musicie czekać do piątku czy nie wiadomo kiedy. W środę wyjeżdżam i nie będzie mnie przez trzy dni, dlatego też pewnie 104 nie pojawi się tak szybko...