100) Szkoda

                Wszystkim przez chwilę wydawało się, że wszystko wróciło do normy. Mylili się i to bardzo. Faktycznie, tego dnia gdy uczniowie Hogwartu wrócili do domu, Tonks wydawała się być taka jak dawniej, ale to była jedynie dobrze zagrana rola. Jednak już w następnych dniach nie dało się zobaczyć na twarzy Nimfadory uśmiechu.

                Nie wróciła do bezczynnego leżenia w łóżku, nie płakała już całymi dniami, ubrania Remusa schowała głęboko pod poduszką, zdarzało jej się nawet coś zjeść. Próbowała zapomnieć. Ale zapominanie okazało się być jeszcze trudniejsze niż rozpamiętywanie. Jednak Szalonooki miał rację, wszedł jej na ambicję i uświadomił parę spraw. Tonks nie była słaba. Nie mogła taka być, ale nie była na tyle silna by cały czas udawać zadowoloną, tak jak to zrobiła na King’s Cross. Rozmowa z Remusem zbyt wiele ją kosztowała i nie potrafiła założyć po raz kolejny uśmiechniętej maski.

                Jej rodzice z ulgą przyjęli fakt, że ich córka coraz częściej opuszczała swój pokój. Co prawda z rzadka, ale nie spodziewali się nawet tego. Czasami wymieniała z nimi kilka nic nieznaczących zdań, a potem skrywała się w swoich czterech ścianach albo wychodziła gdzieś. Tedowi i Andromedzie trudno było cieszyć się z takiego obrotu spraw, ale nie wiedzieli co zrobić by ich Dora czuła się jeszcze lepiej. Nikt tego nie wiedział, tak samo jak nikt nie wiedział co było powodem jej zachowania. Pozostawały im jedynie domysły…

                Nimfadora starała się funkcjonować, nie normalnie ale jakkolwiek, bo nie wyobrażała sobie by jej świat wrócił do normy. Jednak wierna swojemu postanowieniu, starała się zapełnić swój czas byle jakimi czynnościami, by nie mieć chwili na rozpamiętywanie i zapomnieć.

- Byłam ostatnio w Ministerstwie. – powiedziała. – Wiem jak to głupio brzmi… Kiedyś bywałam tam codziennie, ale w ciągu tego roku miałam tyle wolnego. Chyba nawet już zapomniałam jak się tam pracuje. Znowu dali mi zwolnienie, twierdzą, że musze zregenerować siły zanim dostanę jakąś misję. Mówią tak jakby w ogóle jakiś misje mi powierzali. Chociaż stary Knot podał się do dymisji i wybiorą nowego Ministra Magii, może on coś zmieni i będzie inaczej. Zastanawiam się czy nie zrezygnować z pracy. Wiesz, niby to było moje marzenie, ale chyba mi przeszło. Może oddałabym się całym sercem Zakonowi? To by chyba było najlepsze zważywszy na to co niedługo pewnie się wydarzy. Muszę powiedzieć, że tylko przy tobie czuję się swobodnie. – westchnęła  ciężko. – Jestem żałosna… Powinieneś teraz zaprzeczyć. Nie… to by nie było w twoim stylu.

                Mogłoby się wydawać, że Nimfadora popadała w obłęd, ale jedyna osoba, z którą rozmawiała, choć trudno to było tak nazwać, był Black. Tak, ten sam nieprzytomny Black o bladej twarzy, który leżał w Mungu na oddziale urazów pozaklęciowych. Tonks odwiedzała go wyjątkowo często i spędzała dużo czasu w jego sali. Siadywała wówczas przy jego łóżku i mówiła.

- Rodzice strasznie się przejmują. To aż wkurzające… Jakby człowiek nie mógł mieć swoich problemów. – prychnęła. – Chociaż… Szkoda mi ich. Wystarczy, że ja cierpię, prawda? Oni nie powinni tego odczuwać, a jednak. Ale koniec o moich problemach… Pogadajmy o czymś innym. Wiesz, że musimy zmienić Kwaterę? Dumbledore uważa, że teraz, kiedy tutaj leżysz, Bellatrix może przejąć część praw do Grimmauld Place. Możliwe, że ona o tym nie wie, ale… Trzeba było się wynieść. – Nimfadora przełknęła głośno ślinę na wspomnienie o swojej ciotce. – Obiecuje ci Syriuszu, że się zemszczę. Zemszczę się za naszą dwójkę. Ona już nigdy nas nie skrzywdzi.

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale odwiedziny się skończyły. – oznajmiła otyła pielęgniarka, która zajrzała do sali, w której leżał Black. Personel szpitala często musiał wypraszać Tonks, która siedząc przy swoim kuzynie, traciła poczucie czasu.

- Muszę już iść, ale przyjdę niedługo. – szepnęła i uścisnęła bezwładną dłoń kuzyna. Opuściła pomieszczenie w milczeniu. Chciała wyminąć Charles’a, który pełnił po raz kolejny wartę przy Syriuszu, ale nie było to takie łatwe.

- Cześć, Tonks. – przywitał się jej partner zawodowy.

- Cześć, Carl. – mruknęła markotnie.

- Ostatnio pomyśleliśmy z Hestią, że może wpadłabyś do nas na obiad. Dawno nie mieliśmy okazji, żeby tak po prostu usiąść i pogadać. – stwierdził z wesołym uśmiechem na twarzy.

- Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł.

- Daj spokój, Tonks. Stęskniliśmy się za tobą i chcielibyśmy…

- Wybacz, ale muszę już iść. – stwierdziła Dora i wyminęła przyjaciela, czując jak robi się jej niedobrze.

***

                Podsunęła jej talerzyk z ciastem, które przyniosła, pod sam nos, zmuszając ją tym samym do jedzenia go. Wiedziała, że Tonks uwielbia szarlotkę i myślała, że nie będzie potrafiła odmówić sobie tych łakoci.

- No to opowiadaj co tam u ciebie. – zagadnęła kuzynkę Laura. Nimfadora wbiła spojrzenie w spory kawałek ciasta i westchnęła.  – Przestań, musisz się komuś wygadać. Zapewniam cię, że będzie ci lepiej.

- Marnujesz tylko swój czas. – mruknęła Tonks, maltretując szarlotkę łyżeczką.

- Widujemy się za rzadko, żebyś mogła mówić, że rozmową z tobą marnuje swój czas. – Laura pozostawała nieugięta.

- Naprawdę nie ma o czym gadać. – westchnęła Dora. – Mogłabyś teraz być z Derekiem, a nie tu. To by wszystkim wyszło na dobre.

- Nie jestem już z Derekiem. – stwierdziła nagle Laura, a Tonks po raz pierwszy od kiedy się spotkały spojrzała na nią. – Rozstaliśmy się, a właściwie to ja to skończyłam…

- Dlaczego?

- Serio się pytasz? Chciałam mu powiedzieć o tym kim jestem, ale… On jest mugolem, Tonks, a śmierciożercy mogą teraz być wszędzie. Muszę go chronić, a będąc z nim tylko go narażałam.

- Myślałam, że się kochacie. – powiedziała Tonks.

- Bo tak jest, ale nie możemy być razem. Zrobiłam to dla jego dobra.

***

                Przyglądał się jak Albus Dumbledore rozgląda się po jego domu. Dyrektor swoją osobą onieśmielał Remusa, a spojrzenie jego niebieskich oczu sprawiało, że Lupinowi robiło się wstyd. Właściwie nie wiedział czemu, ale gdy tylko Dumbledore podnosił na niego swój wzrok, miał wrażenie jakby widział w nim rozczarowanie jego osobą. Był przekonany, że nie umknęły uwadze dyrektora butelki Ognistej Whisky, które nieumiejętnie schował za kanapą, a także jego wczorajszy stan. Miał też niemiłe przeczucie, że starzec zatrzymał wzrok na rzeczach Tonks, które leżały w kącie.

- Stwierdziłem, że musimy porozmawiać na spokojnie jeszcze raz. – oznajmił Dumbledore, siadając na jednym z foteli. – Nasza ostatnia rozmowa była dość pośpieszna i nieco chaotyczna.

- Skoro profesor tak uważa. – zgodził się z nim Lupin i usiadł naprzeciw niego.

- Remusie, wiem, że jesteś oddany naszej sprawie całym sercem, ale nie chcę wymagać od ciebie zbyt wiele. – zaczął dyrektor. – Twoja sytuacja nie wygląda najlepiej teraz. Z pewnością rozpoznano cię w departamencie i doniesiono o tym Voldemortowi. Z pewnością wie o tym i Greyback, a to nie wróży twojej misji pomyślności.

- Zastanawiałem się ostatnio nad tym… - odezwał się Remus. – Ale nic nie wymyśliłem. Teraz… Bywałem tam tak rzadko i tak krótko, że Greyback domyśli się, że go śledziłem. Chociaż nie wychodziło mi to najlepiej... Wiem, że teraz nasze spotkanie nie będzie należeć do miłych i moje wytłumaczenie będzie musiało być silne.

- Jestem pewien, że uda ci się coś wymyśleć. Nie mogę ci w tej kwestii niczego narzucić. Jeżeli ty ją wymyślisz, będzie bardziej wiarygodna, a to da nam jakąś przewagę. – stwierdził Dumbledore, gładząc się po srebrzystej brodzie. – Musisz to dobrze rozegrać, Remusie. Oni muszą ci uwierzyć. Wykorzystaj wszystko. Powtarzam wszystko co może cię przybliżyć do celu. Voldemort ma władzę nad tymi ludźmi, nawet jeżeli oni o tym nie wiedzą. Tu już nie chodzi o naszą sprawę, Remusie. Możesz ocalić niewinne istnienia.

- Wiem, profesorze. – Remus pokiwał głową ze zrozumieniem. – Jednak muszę to dobrze wszystko zaplanować. Dlatego potrzebuję tego czasu zanim wyjadę.

- Rozumiem, więc nie każę ci wyjeżdżać od razu. Musisz pozałatwiać swoje sprawy.

- Akurat wszystko chyba już skończone. – westchnął Lupin.

- Rozstania są trudne, ale wrócisz. Nic nie musi się kończyć. – stwierdził, próbując go pocieszyć Dumbledore.

- Fakt, ale do niektórych spraw nie ma już powrotu. Nic mnie tu nie trzyma i nawet chyba się cieszę z tej misji. – mruknął markotnie.

- Czy Nimfadora wie o twoim wyjeździe? – spytał nagle dyrektor, a Remus pobladł. Czy to możliwe żeby wiedział o nich? Lupin nie odpowiedział. – Wydawało mi się, że ty, Nimfadora i Syriusz byliście bardzo blisko. W głębi serca liczyłem na to, że wasza dwójka będzie się wspierać po tym co się wydarzyło.

- Tak… wspieraliśmy się. – burknął i mimowolnie spojrzał w stronę gdzie stały jej rzeczy. – Ale już się pozbieraliśmy po tym wszystkim i nie potrzebujemy pocieszeń.

- Rozumiem. – Profesor wstał i rozejrzał się jeszcze raz po pokoju. – Szkoda.

***

                TONKS DO JASNEJ CHOLERY!

Czemu nie odpisujesz na moje listy?! Czemu nie odpisujesz na niczyje listy?! Co się z tobą dzieje?! Wysłałam do ciebie pięć listów, Charlie wysłał dwa, a ty nie odpowiedziałaś na ani jeden. Myślałam, że może coś jest na rzeczy i napisałam do Tomsonów.

Dlaczego nie napisałaś mi o tym co się stało?! Nie rozumiem jak mogłaś nie wysłać mi wiadomości o bitwie, jak Moody mógł nie powiadomić Franczesca. Przecież we Włoszech On również ma swoich zwolenników. To mogło się źle skończyć! Ale nie to jest istotne…

Hestia napisała mi, o tym co stało się Syriuszowi. Merlinie, Tonks tak mi przykro! Napisała mi też, że Bellatrix wysłała cię do Munga… Myślałam, że dostanę zawału!

Zresztą nie ma co o tym pisać… Przyjeżdżam niedługo i mam gdzieś co ty o tym myślisz!

                                                                                                                                             Sara