81) Wrócę

                   Z kubka, który przed nią stał buchała ciepła para. Przygnębiający wystrój salonu nie poprawił jej humoru. Miała sobie za złe, że pokłóciła się z Sarą po raz drugi i czuła się paskudnie. Syriusz zrobił jej herbatę i usiadł z nią w salonie rodzinnym Blacków.

- Właściwie, o co się pokłóciłyście? – spytał ją kuzyn, kiedy opadł obok niej na kanapę.

- Głupia sprawa, ale… - westchnęła i potarła zmarznięte ręce. – Nie chcę o tym rozmawiać. Sara po prostu…

- Czy to jest sens się kłócić z najlepszą przyjaciółką?

- A czy ty nie kłóciłeś się z Jamesem? – spytała i spojrzała mu w oczy. Pod tą grubą warstwą egoistycznego, chłodnego dupka, za którego brano często Syriusza, krył się czuły i wrażliwy facet, którego Nimfadora tak bardzo uwielbiała. Black nie musiał odpowiadać, wiedziała, że zrozumiał.

- Oczywiście, że się kłóciłem i to były najgorsze chwile w moim życiu. Podobno prawdziwy przyjaciel trafia się jeden na całe życie. – uśmiechnął się w ten swój huncwocki sposób i wziął łyk herbaty.

- Myślisz, że powinnam się z nią pogodzić? – zapytała, sama nie wiedząc, co zrobić.

- Myślę, że nie ma sensu kłócić się, jeżeli nie jesteś pewna swoich racji.

- Ty to mówisz? Porywczy, wybuchowy, bezmyślny Syriusz Black mówi mi, że nie mam się kłócić. – prychnęła, ale wiedziała, że chciał jej pomóc.

- Masz rację. Jestem wybuchowym palantem i nie raz postąpiłem lekkomyślnie. Do teraz żałuję wielu rzeczy, które popełniłem pod wpływem emocji, ale wtedy byłem pewien, że robię słusznie i o to właśnie chodzi. – stwierdził. – Jesteś młoda, czas na zastanawianie się, co ma sens, a co go nie ma, będziesz miała na starość. Teraz żyj, jak najlepiej. Nie musisz myśleć, musisz działać, cieszyć się chwilą. Teraz zadaj sobie jedno pytanie. Czy w głębi serca czujesz złość?

- Nie, nie na Sarę. – odpowiedziała bez zawahania. Black uśmiechnął się jedynie ujmująco.

***

                   Remus zamknął walizkę, rozglądając się czy aby na pewno nie zostawił nic przydatnego. W końcu nadszedł dzień, w którym wracał do Londynu. Co miesiąc tak bardzo wyczekiwał tego dnia, ale teraz, ku jego przerażeniu, nie czuł tej tęsknoty, która była nieodłączna, od kiedy pierwszy raz pojawił się w lesie.

- Nie ma nic trudniejszego niż odnalezienie w sobie równowagi. Trzeba być naprawdę odważnym. Znajdź w sobie tą odwagę, Remusie. – powiedział mu Andrew. – Kiedy człowiek czuje się dobrze sam ze sobą, zaczyna dobrze czuć się wszędzie.

                   „Może to i prawda.” – przemknęło mu przez myśl i uśmiechnął się na wspomnienie o staruszku. Może mu się tylko wydawało, ale miał wrażenie, że od czasu, kiedy go poznał Andrew znacznie odmłodniał, to było tak sprzeczne z tym, co mówił o swojej bliskiej śmierci. Na samą myśl o tym Remusowi zrobiło się ciężko. Poprawił wilczą skórę, na której zwykł spać i chwytając w rękę walizkę, wyszedł z szałasu.

- Chciałeś wyjechać bez pożegnania? – spytała smutno Meg, która stała tuż przed nim.

- Myślałem, że tak będzie lepiej. – stwierdził Remus i zacisnął dłoń na rączce walizki.

- Andrew ma racje, jesteś głupi. – uśmiechnęła się i spojrzała mu w oczy. Remus lubił jej uśmiech, był taki szczery, a jej oczy wesoło iskrzyły się zawsze, gdy w nie spoglądał. Maggie przygładziła koszule na jego piersi, wspięła się na palce i w swoim zwyczaju pocałowała go delikatnie w policzek. – Wrócisz za miesiąc?

- Wrócę. – oznajmił pewnie, a Meg pocałowała go czule w usta.

***

                   Coś łupało ją niemiłosiernie w kręgosłupie. Otworzyła zaspane oczy i rozejrzała się dookoła. Westchnęła zniesmaczona widokiem salonu Blacków. Skoro spała już pod tym stęchłym kocem całą noc, nie zaszkodzi jej jeszcze pięć minut drzemki. Usłyszała ciche kroki na korytarzu, pomyślała, że to Syriusz chce zobaczyć czy nadal śpi.

- Zdrajcy, plugawe szlamy, niszczą dobytek mojej dobrej pani. A Stworek jest dobrym skrzatem, bardzo dobrym, wiernym. – Dobiegł ją przerażający szept. – Stworek się zemści, zemści się na zdradzieckiej córce, to przez nią pani tak cierpiała.

- Co ty tu robisz? – spytała cicho Dora na widok pomarszczonego stworzenia. Stał tuż przy niej z wytrzeszczonymi oczom i rękoma wyciągniętymi w stronę jej szyi. Tonks przełknęła głośno ślinę.

- Zauważyła, usłyszała biednego Stworka, ale to nic. To nic… - szeptał tak jakby jej nie było.

- Ty przebrzydły skrzacie! – zawołał Syriusz, który nagle wbiegł do salonu. – Jak śmiesz podnosić na nią rękę? Marsz do kuchni! Nie pokazuj mi się na oczy!

- Tak, panie. Jak pan karze. – Ukłonił się nisko i mamrocząc coś pod nosem opuścił pokój.

- Nic ci nie jest, Tonks? – spytał, przyklękając przy niej i chwytając za rękę.

- Nie, nie zdążył nic zrobić… Skąd on się wziął? Nie widziałam go całe wieki… - wydukała Tonks, spoglądając przerażona na kuzyna.

- Też go nie widziałem. W sumie zastanawiałem się gdzie to paskudztwo się podziewało cały ten czas. – stwierdził. – Ale to przecież nic nie warty skrzat, nie ma się, co nim przejmować. Spokojnie, zaraz zakaże mu zbliżania się do ciebie.

- Dobrze, zaraz zejdę. – Dora rozcierając obolały kark, poszła do swojego pokoju. Wzięła czyste ubrania i pobiegła do łazienki, żeby wziąć szybki prysznic. Chwilę później pojawiła się w kuchni, gdzie Syriusz akurat nakładał jajecznice na dwa talerze. – Mam nadzieję, że Stworka już tu nie ma.

- Siedzi w swojej norze i nie wyjdzie dopóki go nie zawołam. – roześmiał się Black. – Spytałbym jak się spało, ale rozumiem, że niezbyt dobrze.

- Taa, czytasz w moich myślach. – Uśmiechnęła się blado. Usiadła i zjadła trochę jajecznicy.

- Smaczna? – spytał Black.

- Obrzydliwa. – stwierdziła Dora krzywiąc się i z trudem przełknęła ohydne śniadanie. Syriusz z obrażoną miną nałożył sobie jedzenie i skosztował, po czym natychmiast wypluł: - A nie mówiłam?

- Dobra, ale chciałem dobrze, zrobiłem ci śniadanie. – stwierdził nadąsany i ułożył usta w podkówkę. Tonks roześmiała się i przytuliła kuzyna.

- Będę lecieć. – oznajmiła Dora, spoglądając na zegarek. – Dzięki naszej wczorajszej rozmowie zrozumiałam, że musze się spotkać z Sarą, a jeżeli się nie pośpieszę to mi ucieknie.

- Powodzenia!

                   Tonks chwyciła leżącą na stole różdżkę i pobiegła w stronę drzwi. Otworzyła je zamaszystym gestem i zobaczyła stojącego w progu Remusa. Na ułamek sekundy chciała rzucić mu się na szyję, uświadomiła sobie jak bardzo za nim tęskniła, ale nie mogła. Sara była w tym momencie ważniejsza.

- Tonks. – szepnął cicho Remus i uśmiechnął się delikatnie.

- Nie teraz, Remusie. – Rzuciła szybko i cmoknęła go w policzek, by po chwili z trzaskiem zniknąć, zostawiając Lupina samego.

***

                   Gwar otaczał ich dookoła, głowa rozbolała ją już całkowicie. Co chwilę jakiś mugol przepychał się i trącał ją przypadkiem. Trzymała ręce na swoim brzuchu chcąc ochronić dziecko od jakichkolwiek wstrząsów. Poczuła rękę Franczesca na ramieniu:

- Kochanie, musimy już iść. Samolot niedługo odlatuje. – powiedział, a ona ścisnęła jego dłoń. Cała rodzina wyjechała już dwa dni wcześniej. Oni też mieli wrócić do Włoch razem z nimi, ale Sara nie chciała opuścić Anglii nie pojednawszy się wcześniej z Tonks.

- Myślałam, że przyjdzie, ale nie przyszła. – westchnęła smutno i chwyciła rączkę walizki. Fran objął ją ramieniem i poprowadził w stronę kolejki do odprawy. Oczy zaszły jej łzami, ale Sara nie dała po sobie tego poznać. Wtuliła się w swojego ukochanego i jakby przez mgłę usłyszała jak ktoś woła ją po imieniu.

- Saro, spójrz.

                   Tonks biegła w ich stronę wymachując rękoma. Lucky chciała przebiec przez barierkę, by wybiec przyjaciółce naprzeciw, ale ochroniarz zatorował jej drogę. Sara rzuciła mu wyzywające spojrzenie, ale nie śmiała ruszyć się dalej. Tonks również zatrzymał jakiś mężczyzna.

- Saro, Saro!

- Wiedziałam, że przyjdziesz! – zawołała Lucky i pojedyncza łza spłynęła jej po policzku.

- Przepraszam! – zawołała Tonks i uśmiechnęła się wesoło.

- Nie to ja cię przepraszam!

- Napisz jak najszybciej! Przeze mnie nie miałyśmy dla siebie czasu.

- Napiszę i przyjadę jak tylko będę mogła!