74) Powrót do Hogwartu

Nastał dzień powrotu do Hogwartu. Dla ogólnego bezpieczeństwa i uniknięcia pytań, związanych z wcześniejszym wyjazdem Harry’ego i Weasleyów, wszyscy mieli jechać Błędnym Rycerze. Wszyscy to znaczy dzieciaki, Tonks i Remus. Dora w swoim zwyczaju przebrała się za starszą panią i udała się do Kwatery Głównej. Weszła dziarskim krokiem do ponurego domu, co z pewnością wyglądało co najmniej dziwnie. Wszyscy już czekali w korytarzu. Dzieciaki żegnały się z Molly, a Harry schodził właśnie wraz z Syriuszem. Oboje wyglądali na dość przytłoczonych. Od pewnego czasu tak się zachowywali, a w szczególności od momentu gdy Snape przyszedł i oznajmił, że Dumledore chce, żeby uczył Harry’ego oklumentacji. Prawda, Remus już dawno poruszył ten temat, ale nikomu nie podobało się to, że uczyć miał tego akurat nietoperz. Co prawda wielu starało się szukać w tym wszystkim plusów, ale nie udawało się to. Nikt w Zakonie w pełni nie ufał Severusowi, ale każdy z nich był posłuszny Dumbledore’owi.

- No dobra! To idziemy! – zawołała wesoło Tonks i wszyscy wyszli za Remusem na zewnątrz. – Musimy się pośpieszyć. Im szybciej złapiemy autobus tym lepiej. – stwierdziła Dora i rozejrzała się dookoła. Nie wiedziała dlaczego, ale zawsze w towarzystwie Harry’ego miała wrażenie, że ktoś ich śledzi. Remus skinął jej głową i wyciągnął prawą rękę. Tonks przez myśl przebiegło, że głupio się czuje w postaci starszej babuni. Nie myślała o tym długo, bo już chwilę później z hukiem na ulicy pojawił się fioletowy, trzypiętrowy autobus, który z trudem wyrobił na zakręcie. W drzwiach pojawił się dobrze znany Stan Shunpike. Tonks jęknęła prawie niesłyszalnie, na widok znajomego z Hogwartu.

- Witajcie w… - zaczął, zeskakując na chodnik, a Nimfadora wyprowadzona z równowagi samym jego widokiem, przerwała mu:

- Wiemy, wiemy, wielkie dzięki. Do środka, szybko. – popchnęła Harry’ego do środka, a Stan wybałuszył szeroko oczy.

- Ożeż ty… to przecież ‘Arry…!

- Jeśli wymienisz jego nazwisko, rzucę na ciebie klątwę zapomnienia. – mruknęła złowieszczo i popchnęła delikatnie Ginny i Hermionę.

- Zawsze marzyłem, żeby się nim przejechać. – ucieszył się Ron i zaczął się rozglądać dookoła. Autobus zawalony był najróżniejszymi krzesłami, które były niedbale poustawiane i poprzewracane. Niektórzy pasażerowie podnosili się z podłogi i zbierali swoje bagaże, które leżały porozrzucane.

- Wygląda na to, że będziemy musieli się rozdzielić. – powiedział Tonks, bardziej do Remusa niż do dzieciaków. – Fred, George i Ginny zostaniecie tu z Remusem, a reszta idzie ze mną na górę. – Lupin kiwnął ze zrozumieniem głową i zaprowadził młodych Weasleyów na tyły, a Dora, Hermiona, Harry i Ron zaczęli się wspinać po schodach. Wielu ludzi rozpoznawało Harry’ego i wodziło za nim wzrokiem. Nie podobało się to Tonks. Żałowała, że nie pomyśleli o jakimś zaklęciu kameleona albo czymś podobnym. Harry i Ron usiedli z tyłu, a ona z Hermioną zajęły dwa ostatnie wolne krzesła z przodu. Stan od razu poszedł za Potterem, co również nie spodobało się Nimfadorze. Ruszyli z gwizdem, a wszystkich odrzuciło do tyłu. Nagle z nikąd na ramieniu Hermiony wylądowała sowa Rona.

- Po jedenaście sykli. – odezwał się nagle Stan i wyciągnął swoją brudną łapę. Hermiona pokornie odliczyła wskazaną sumę i podała ją mu, a Tonks wcisnęła mu w rękę dwadzieścia sykli i powiedziała:

- Mamy jak najszybciej znaleźć się w Hogwarcie.

-Się robi szefowo. Wypuścimy jeszcze panią Marsh i jesteśmy na miejscu.

- Myślisz, że nas śledzą Tonks? – spytała szeptem Hermiona, kiedy Stan poszedł już na tył autobusu.

- Nie jestem w stanie ci tego powiedzieć. Dużo osób z Ministerstwa podróżuje publicznymi środkami transportu. Nigdy niewiadomo na co zwrócą uwagę. – przyznała Dora. Autobus zatrzymał się z piskiem i obie wylądowały na podłodze. Chwilę później usłyszały dźwięk wymiotowania, na co jednoczenie się skrzywiły.

- Obawiam się tego co zastaniemy po powrocie do szkoły. – wyznała młoda Gryfonka.

- Póki Dumbledore jest w Hogwarcie, wszystko jest do ogarnięcia. – zapewniła ją Dora. – Ta ropucha nie będzie tu wiecznie. Pamiętaj o klątwie!

- Sądzisz, że ona też odejdzie po roku? Wydaje się być uparta. – powątpiewała trochę Hermiona.

- Najlepsi odchodzili.

- Masz rację. Profesor Lupin też odszedł, mimo że niewielu interesowało.. no jego przypadłość. – powiedziała dziewczyna, a Tonks przyznała jej rację.

Toczyli się przez zaśnieżone Hogsmeade, aż w końcu zahamowali przed wrotami Hogwartu. Tonks chwyciła bagaże Hermiony i ruszyła na dół, tuż za Ronem i Harrym. Wyszli na mroźne powietrze i spoglądali jak Błędny Rycerz znika z piskiem.

- Jak się znajdziecie na terenach szkolnych, będziecie bezpieczni. – powiedziała Dora rozglądając się dookoła. – No, to udanego semestru!

Cała szóstka ruszyła ścieżką wiodącą do zamku, ciągnąc za sobą kufry. Tonks i Remus stali w milczeniu dopóki nie stracili ich z oczu. Dora westchnęła i skierowała się w stronę lasu.

- Co robisz? – spytał Remus.

- Mam zamiar się przebrać. – oznajmiła i schowała się za drzewem. Zacisnęła powieki i poczuła jak ubrania opadają na jej zgrabnym ciele, a włosy delikatnie łaskoczą szyję. Miała wrażenie, że Remus jej się przygląda. Zdjęła za duże ubrania i wcisnęła się w swoje ciasne spodnie i bluzkę. Wciągnęła kozaki na zmarznięte stopy i zarzuciła swoją skórzaną kurtkę na pokryte gęsią skórką ramiona. Wpakowała szybko lumpy starszej pani i wyszła zza drzewa.

- Zdajesz sobie sprawę, że nie musiałaś tego robić. Mogliśmy iść do gospody. – powiedział Remus, kręcąc głową z dezaprobatą.

- W sumie nie pomyślałam o tym. – zaśmiała się wesoła i chwyciła Remusa za rękę. – Chodź, pójdziemy na spacer.

- Prowadź. – polecił, a ona pociągnęła go za sobą. – Nosisz go.

- Łańcuszek? Oczywiście, że tak. Jest cudowny. – powiedział, dotykając perełki zawieszonej na jej szyi. Zatrzymali się tuż za wioską i Tonks nagle spytała. – Co się stało?

- Co miało się stać?

- Zmieniłeś się… Wróciłeś na święta inny. Nie żeby mi to przeszkadzało, ale jestem ciekawa dlaczego?

- Tonks, ja… Ja coś zrozumiałem, że przecież w każdej chwili, któreś z nas może zginąć. Wszyscy są zagrożeni. – powiedział trochę mijając się z prawdą. – Nie chcę umierać z myślą, że całe życie spędziłem na użalaniu się nad sobą. – prawdę mówiąc były to słowa Maggie, a on je teraz tylko wykorzystał.

- Podoba mi się to. – stwierdziła z uśmiechem.

- A co u ciebie? Kiedy wracasz do pracy?

- Za dwa tygodnie. Przedłużyli nam urlop. Mam nadzieje, że Percy da sobie na wstrzymanie, tak jak i Scrimgeour. Chociaż w sumie chcę już wrócić do pracy. Nie mam już co ze sobą zrobić… A to źle, bo zaczynam myśleć o przyszłości.

- Lepsze to niż myśleć o przeszłości. – stwierdził Remus, kiedy szli jakąś nieznaną drogą.

- Nie lubię myśleć ani o przeszłości, ani o przyszłości. To co było mnie dołuje, a to co będzie… też mnie dołuje. Myślałam o tym, żeby się wyprowadzić od rodziców, ale chyba jednak tego nie zrobię. Po tym co ostatnio się wydarzyło myślałam o tym, żeby się ustatkować.

- Ach ustatkować… - mruknął z rozbawieniem Remus. – Czyli dom, dzieci, mąż, praca…

- Nie gadaj bzdur! – oburzyła się Dora. – Jestem na to za młoda. – dodała, ale było po niej widać, że nie mówi prawdy.

- A tak naprawdę?

- Tak naprawdę to chciałabym być na miejscu Sary. Ostatnio do mnie napisała. Cudownie się im wiedzie. Franczesco przewodniczy tamtejszemu Zakonowi Feniksa, ale dobrze wiesz, że tam wszystko wygląda inaczej. – wyznała. – Chciałabym mieć narzeczonego, który by mnie kochał, spodziewać się dziecka, być z dala od wszystkiego co niebezpieczne.

- Nie sądziłem, że usłyszę coś takiego od ciebie. – przyznał, czując jak gula staje mu w gardle. Mógłby się teraz wściec na siebie, że nie  może dać Tonks tego czego chce, ale nie potrafił być zły, nie przy niej.

- Bo nigdy bym czegoś takiego nie powiedziała, ale ostatnio… Tak w sumie to niby nic się nie dzieje. My szukamy sojuszników, szkolimy się, dbamy o to co dla nas ważne, żyjemy, ale gdzieś tuż obok nas jest Voldemort, który zbiera swoją armię i knuje jak odebrać wszystko i wszystkich na których nam zależy. To tylko cisza przed burzą. Chciałabym, żeby…

- Żeby ta chwila trwała  ciągle? Żeby spacerować tak bez przerwy, nie musieć myśleć o problemach, pracy, zadaniach, o niebezpieczeństwie, które z każdą chwilą narasta. Nie musieć wracać tam gdzie nie chcesz, nie czuć tego przerażającego poczucia obowiązku. Też tego bym chciał, ale czuje się źle gdy o tym myślę. – powiedział Remus, domawiając w duchu – Ciągle czuję się źle.

- Wiem co czujesz… Myślałam nawet o tym, żeby uciec. – przyznała, rumieniąc się. – Chciałabym zabrać wszystkich, których kocham w bezpieczne miejsce. Czasami przypominam sobie tego bogina, który był na Grimmauld Place, ciała Weasleyów. Moja wyobraźnia zaczyna wtedy szaleć. Nigdy nie chciałabym zobaczyć twojej śmierci.

-Ani ja twojej. Nigdy bym sobie nie wybaczył. – powiedział i przytulił ją mocno.

- Śniło mi się coś ostatni. – mruknęła niewyraźnie, zagłuszana przez ramię Remusa. – Mieszkaliśmy razem w lesie, w małej chatce.

- Widzisz… Mieszkam w lesie, ale w szałasie, jednak jeżeli chcesz ze mną zamieszkać to mogę go trochę powiększyć. – odparł, śmiejąc się. Jednak tak naprawdę to co powiedziała ukuło go w serce, to było miłe ukłucie.

- Chętnie zamieszkałabym ze swoim najlepszym przyjacielem. – powiedziała, poczym wspięła się na palce i pocałowała go w policzek.