71) Wizyta w szpitalu Świętego Munga

Pisk zegarka obudził ją z głębokiego snu. Przetarła zaspane oczy i spojrzała na godzinę. Była druga w nocy i tylko kompletny szaleniec był w stanie zrobić wszystko by ją obudzić.

- Szalonooki? – spytała ziewając. Trafiła w dziesiątkę. – Zwariowałeś czy co?

- Chodzi o Artura. – powiedział poważnym tonem, który od razu rozbudził Tonks.

- Co się stało?

- Został zaatakowany na swojej warcie pod Departamentem Tajemnic. – oznajmił. – Potter to widział, to on zawiadomił o tym Dumbledore’a, on oraz młodzi Weasleyowie powinni być już w Kwaterze Głównej.

- Ale jak to zaatakowany? Śmierciożercy go nakryli? – przeraziła się Dora.

- Jak na razie wiem tylko tyle ile Syriusz mi przekazał. Molly zapewne też już wie. Artur został przeniesiony do Św. Munga. – wytłumaczył Moody.- Jednak wątpię, żeby śmierciożercy mieli z tym dużo wspólnego, z pewnością, żaden z nich nie zrobił tego osobiście.

- I co teraz mamy zrobić? – zapytała Nimfadora.

- Czekać i być czujni. Kiedy to tylko będzie możliwe pójdziemy do Munga zobaczyć jak się sprawy mają. Teraz możesz wrócić do łóżka. – powiedział i zniknął z tarczy.

- Łatwo powiedzieć. – mruknęła Tonks. Usiadła na łóżku, nie mogąc zasnąć i rozmyślając nad tym co dzieje się teraz z Arturem. Dora modliła się w duchu, żeby Artur wyszedł z tego cało. Był dla niej bardzo ważny. Traktowała go jak ulubionego wujka, do którego zawsze mogła przyjść i z nim pogadać, a on nie oceniał jej i służył dobrą radą. Pomyślała o Molly. Ona i Artur często się kłócili, chociaż lepszym stwierdzeniem byłoby, że się droczyli. Często wypominała swojemu mężowi, że pozwala na za wiele swoim dzieciom, że jego zamiłowanie do mugoli stało się już obsesją, że poświęca jej za mało czasu. On natomiast żartował sobie z obowiązków domowych żony, jej nadopiekuńczości, paranoicznej troski o wszystko i wszystkich, jednak mimo, że nie pokazywali tego, kochali się z całego serca. Wiedzieli, że mogą na siebie liczyć bez względu na wszystko. Biedna Molly, pewnie teraz wypłakuje oczy na jednym z tych depresyjnie białych szpitalnych korytarzy. Jest tam sama? A może jednak ktoś czuwa razem z nią? Nie mogła znieść myśli o tym, że mogłaby samotnie czekać tam w niepewności. Wzięła różdżkę i wyszła ze swojego pokoju.

***

Dotarł na miejsce późnym wieczorem. Wszedł w ciemny las, zasypany śniegiem i ruszył w stronę swojej posiadłości. Teraz było mu ciężej wyjechać niż miesiąc temu. Właśnie w tym momencie gdy zakosztował odrobiny bliskości z Tonks, wszystko musiał zaprzepaścić i wyjechać. Bał się, że gdy wróci, znowu będą się trzymali w bezpiecznej odległości od siebie. Wszystko było takie niepewne, kiedy był z dala od Londynu. Szedł nie wiedząc czy dobrze idzie. Było ciemno, a on nie chciał używać różdżki. Przez wszystkie dni, które tu spędził nie widział, żeby ktokolwiek jej używał. Usłyszał skrzypnięcie śniegu, od razu się zatrzymał. Przed nim stała jakaś postać, mrok nie pozwalał mu rozpoznać twarzy.

- Remus.- usłyszał głos przepełniony ulgą i w jednej chwili, ktoś rzucił mu się na szyję. – Bałam się, że już nie wrócisz.

- Czemu tak myślałaś? – spytał, zdziwiony reakcją Maggie.

- Ostatnio byłeś taki wściekły. Powiedziałeś, że przybycie tutaj to twoja najgorsza decyzja i po prostu bałam się, że już cię nie zobaczę. – wyrzuciła z siebie potok słów z prędkością błyskawicy, tak że Remus z ledwością ją rozumiał.

- Postanowiłem dać temu wszystkiemu jeszcze jedną szansę. – stwierdził.

- Tak samo jak Fenrir tobie. – zauważyła Meg i widząc jego pytające spojrzenie wyjaśniła. – Kiedy tuż po pełni zniknąłeś niektórzy nalegali, żeby się ciebie pozbyć, on jednak zadecydował, że masz prawo do zakończenia swojej przeszłości.

- To zaskakujące. – wydukał Remus, zszokowany tym co usłyszał.

- Wszystko z nią w porządku? – zapytała cicho Meg.

- Tak, całe szczęście jest bezpieczna. – powiedział. Po chwili spojrzał jej prosto w oczy i oznajmił. – Musisz mnie nauczyć tego wszystkiego co umiesz, muszę zrozumieć jak tu żyć, bo inaczej nie przeżyję tutaj.

***

Weszła na korytarz i rozejrzała się dookoła. O tej porze było zazwyczaj pusto w Św. Mungu. Naprzeciw jednej z sali siedziała Molly. Szybkim tempem podeszła do niej.

- Przyszłam tylko jak się dowiedziałam. – powiedziała, a kobieta spojrzała na nią zapłakanymi oczyma. Jęknęła żałośnie i przytuliła mocno Tonks. Zaczęła cicho szlochać i łkać.

- Dlaczego on? Dlaczego akurat teraz?

- Nie martw się, z pewnością wszystko będzie dobrze. – zapewniła ją Dora i posadziła na krześle. – Co powiedzieli uzdrowiciele?

- Jeszcze nic, ale żyje. – wydukała zrozpaczona Molly. Tonks chwyciła ją za rękę i ścisnęła mocno, na znak, że jest przy niej i będzie ją wspierać. Siedziały w ciszy, wpatrując się wyczekująco w drzwi, które nie otwierały się.

- Wysłałem wiadomość do dzieciaków. – powiedział Bill, który się nagle pojawił. – Rozmawiałem również z Dumbledorem. Wściekła się gdy zauważyła, że ich nie ma, musiał wymyślić jakąś historię. Kazał przekazać, że skontaktuje się z tobą rano.

- Dziękuję Bill. – wydukała i pociągnęła nosem. Bill usiadł koło Tonks i powiedział bezgłośnie „dziękuję”. Dora uśmiechnęła się do niego. Czekali długo nie wiedząc o niczym co dzieje się za drzwiami. Ciszę przerywał tylko spazmatyczny oddech Molly. W końcu koło godziny czwartej, wyszedł z sali uzdrowiciel.

- Witam państwa, nazywam się  Hipokrates Smethwyck i zajmuję się panem Weasleyem. – oznajmił i uśmiechnął się w taki sposób jak to robią zazwyczaj uzdrowiciele. W stylu będzie dobrze, ale może być też fatalnie.

- Jestem Molly Weasley, żona, to jest mój syn Bill i… - wymieniała Molly i zatrzymała się przy Tonks, która bez zająknięcia dodała:

- Synowa. – wiedziała, że jeżeli powiedziałaby, że jest tylko przyjaciółką rodziny, wyproszono by ją. W sumie niewiele minęła się z prawdą, można było ją nazwać niedoszłą synową.

- Bardzo mi miło. – powiedziała uzdrowiciel, lustrując ich wzrokiem. – Stan pana Artura  jest jak na razie stabilny. Wyliże się z tego.

- Możemy go zobaczyć? –spytała Molly, zrywając się z krzesła.

- Śpi, potrzebuje spokoju. Proponuję przyjść jutro, kiedy się obudzi. – nakazał, a potem uśmiechnął się i odszedł w głąb korytarza.

- Dzięki Bogu! – westchnęła Molly i opadła na siedzenie.

- Molly pójdź może do domu, wyśpij się. – zaproponowała Tonks.

- Nie mogę go tu zostawić samego… - zaprotestowała.

- Tonks ma rację, mamo. Idź do dzieciaków, na pewno się niepokoją. Ja tu zostanę, wezmę wolne do południa i posiedzę przy tacie. – poparł Dore, Bill.

- No może macie rację…

***

Do domu wróciła około piątej rano. Byłą strasznie zmęczona, ale nie mogła już zasnąć. Usiadła więc w kuchni i wypiła kawę. Pomyślała o tym co może znaczyć to wszystko. Z tego co się dowiedziała o wszystkim zawiadomił ich Harry, który we śnie widział atak na Artura. To nie było normalne, to było dziwne. Może przejawiał jakieś zdolności jasnowidzenia? Była tego bardzo ciekawa. Kiedyś marzyła o tym, żeby być jasnowidzem, widzieć to co miało się wydarzyć, móc przygotować się na to. Jednak metamorfomagia jej w zupełności wystarczyła. Jednak fakt, że olbrzymi, jadowity wąż był nieopodal Departamentu Tajemnic był niepokojący.

Rozmyślała nad tym przez długi czas. W między czasie Moody powiadomił ją, że ma towarzyszyć przy przeprowadzeniu dzieciaków przez Londyn. Cieszyła się. Dawno nie widziała się z bliźniakami i Ginny. Dlatego też uśmiechnięta wyszła z domu i deportowała się przed Grimmauld Place.

- Cześć Moody! – zawołała z uśmiechem Tonks, na widok Szalonookiego.

- Dobrze cię widzieć, Tonks. – powiedział i oboje weszli do Kwatery Głównej. Dora z zaciekawieniem spojrzała na Moody’ego, który trzymał w ręce czapkę.

- Po co ci melonik? – spytała, kiedy szli przez mroczny korytarz.

- Nie każdy ma magiczne oko. – powiedział i nałożył melonik tak, że przysłaniał jego oko. Tonks parsknęła niepohamowanym śmiechem. – Tak śmiej się dalej…

Weszli do kuchni gdzie całą rodzina Weasleyów, Harry i Syriusz jedli drugie śniadanie.

- Cześć i czołem, dzieciaki! – zawołała dziarsko Tonks, a wszyscy obecni tak jak to uprzednio zrobiła Dora, roześmiali się na widok Szalonookiego.

- Stęskniłam się Tonks. – powiedziała Ginny i przytuliła Dorę.

- Ja za tobą też, mała! Opowiadajcie co słychać w Hogwarcie! – nakazała i posłała wszystkim uroczy uśmiech.

- Dużo. Od kiedy ta ropucha jest Inkwizytorem praktycznie nie mamy życia. – zauważył George.

- Słyszałaś o Gwardii Dumbledore’a? – spytał natychmiast Fred.

- Oczywiście. – powiedziała i rozejrzała się czy przypadkiem Molly się im nie przysłuchuje. – I w pełni was popieram. Praktycznie cały Zakon trzyma za was kciuki.

- Mama zdążyła już nas o to ochrzanić. – stwierdził z nieciekawą miną Ron.

-Martwi się o was to zrozumiałe. – uśmiechnęła się Nimfadora. – A jak tam te wizytacje?

- Była u nas na wróżbiarstwie… kompletnie zniszczyła Trelawney. Nie lubię jej, ale zrobiło mi się jej szkoda. – zauważył Ron. – No i była na transmutacji! No po prostu byłem dumny z McGonagall.

- Nie dała się tej jędzy? – zaciekawiła się Tonks.

- To mało powiedziane! Była zawodowa! – zawołał Ron, a wszyscy wybuchli śmiechem, wszyscy oprócz Harry’ego.

- Czyli Trelawney ma warunek, McGonagall jest bezpieczna, a Sprout? – spytała Tonks, martwiąc się trochę o swoją opiekunkę.

- Wizytowała ją na naszej lekcji. – powiedział George. – Przed lekcją poprosiła nas, żebyśmy nic nie robili.  Raczej wszystko było w porządku…

- Jedyne do czego się przyczepiła to higiena miejsca pracy. – zaśmiał się Fred.- Sprout spytała czy Umbridge zna jakiś gatunek czystej gleby. Od razu się zamknęła.

- U mnie była na zaklęciach. Wszystko było świetnie, wiecie, że do Flitwick’a trudno się przyczepić. – wyjaśniła Ginny. – Tylko tak dziwnie na niego spoglądała.

- Nic dziwnego… Flitwick jest półgoblinem, a ona nie znosi mieszańców. – westchnęła Tonks.

- U nas jeszcze sprawdzała Snape’a. – powiedział Ron, a Dora uśmiechnęła się. Ciekawy widok takich dwój znienawidzonych osób w jednym miejscu. – Liczyłem na większe widowisko. Wytknęła mu to, że nie może zostać nauczycielem obrony przed czarną magią i tyle.

- Była jeszcze na opiece nad magicznymi stworzeniami. – odezwał się w końcu Harry. – Oceniła Grubbly-Plank najlepiej ze wszystkich. Jeszcze nie zdążyła się przyczepić do  Hagrida.

- Hogwart nie jest już taki jak kiedyś… - westchnęła Ginny.

- Słyszałaś, że zabrała nam miotły? – spytał George.

- Komu?! – zawołała zszokowana Dora.

- Mnie, Fredowi i Harry’emu. Do tego mamy zakaz gry w Quidditcha. Przez zwykłe nieporozumienie nie możemy już grać, ale Ginny zastąpiła Harry’ego. – wyjaśnił George.

- Co za wredne babsko! – warknęła Tonks.

- Zakon pewnie ma mnóstwo pracy i jesteście strasznie zajęci… - zaczął Fred, a Nimfadora od razu zrozumiała do czego zmierza Weasley.

- Wiesz, że gdyby to ode mnie zależało powiedziałabym wam wszystko, ale nie mogę. – powiedziała przepraszająco Dora, a oni tylko pokiwali głową ze zrozumieniem.

- A co u ciebie? – zagadnęła Ginny.

- Słyszeliśmy o Amelii, bardzo nam przykro. – powiedział George i uśmiechnął się pocieszająco do Nimfadory.

- Jakoś sobie radzę. No u nas dużo się działo. Sara wyjechała z Franczesciem do Włoch i spodziewają się dziecka, Walter spotyka się z Hestią, tak samo jak Estera i Giuseppe. Moody ciągle zrzędzi…

- Słyszałem to. – warknął z końca kuchni Szalonooki, a wszyscy zaczęli się śmiać.

- I co tylko tyle? – spytała Ginny. – Nic więcej się nie wydarzyło?

- Nie, same nudy… - mruknęła Dora, czując na sobie lustrujące spojrzenie Moody’ego. Przecież dzieciaki nie muszą wiedzieć o tym co się działo w ostatnim czasie.

- No dobra, ubierajcie się tata na nas czeka! – zawołała dziarsko Molly i wszyscy ruszyli się z miejsca. Wszyscy wyszli na mroźne powietrze. Tonks ucieszyła się w duchu, że nie pada śnieg, bo wyprawa przez miasto byłaby wyjątkowo nieprzyjemna. Szli zwartą grupą w stronę dworca, żeby wsiąść w najbliższy pociąg i szybko znaleźć się w Mungu. Z łatwością przedostali się między mugolami, którzy spoglądali na nich dziwnie. Zastanawiała się czy to wina jej różowych włosów, czy Szalonookiego, który komicznie wyglądał w swoim meloniku, nasuniętym na oko. Wsiedli do pociągu i rozsiedli się wygodnie.

- Ta twoja wizja wydaje się być bardzo ciekawa. – zauważyła.

- Chyba tak. – westchnął Harry.

- Ale w twojej rodzinie nie było jasnowidzów, prawda? – spytała zaciekawiona gdy siedzieli obok siebie w hałaśliwym pociągu.

- Nie. – odpowiedział trochę urażony.

- No tak… Zresztą w twoim przypadku to chyba nie jest dar prorokowania, co? Bo ty nie widzisz przyszłości, tylko teraźniejszość… Dziwne, ale pożyteczne… - powiedziała od razu, jakby chcąc naprawić głupią wpadkę. Wysiedli już na następnej stacji. Ruszyli ruchomymi schodami do góry Tonks na przedzie, a Moody w swoim meloniku z tyłu.

- Gdzie jest ukryty Szpital Świętego Munga? – usłyszała jak z tyłu ktoś pyta. Nie odpowiedziała, bo była skupiona na wypatrywaniu potencjalnego zagrożenia.

- Niedaleko. – mruknął Moody kiedy wychodzili na świeże powietrze. Ulica była zatłoczona i musieli się trzymać blisko siebie, żeby się nie rozdzielić. – Jesteśmy na miejscu. – oznajmił wszystkim Szalonooki. Stanęli przed dużym, staroświeckim domem handlowym.

- W porządku. – odezwała się Tonks i pokazała gestem reszcie, by stanęli przed oknem wystawowym. Dora stanęła naprzeciwko brzydkiego manekina. – Wszyscy gotowi? Cześć… Przyszliśmy do Artura Weasleya. – manekin kiwnął głową i jednym palcem, a Tonks chwyciła Ginny i Molly pod ramię, przeszła z nimi przez szybę i znikła. Nieprzyjemne uczucie, jakby przeszły cienką warstwę zimnej wody minęło w mgnieniu oka. W zatłoczonej izbie przyjęć z rzędami kulawych krzeseł, na których siedziało mnóstwo czarownic i czarodziejów, zaczekały aż cała reszta do nich dołączyła. Tonks przyzwyczajona do widoku pacjentów, którzy tu przychodzili, podeszła z Molly i Ginny do kolejki do informacji, nie zwracając na nich uwagi. Wyczekali się długo, zanim kobieta w informacji dogadała się z mężczyzną, który miał zaczarowane buty, które gryzły mu stopy,  a także staruszkiem z trąbką przy uchu. Recepcjonistka skierowała ich na pierwsze piętro. Kiedy stanęli przed drzwiami do pokoju Artura, Tonks powiedziała: - Molly, poczekamy na zewnątrz. Artur na pewno by sobie nie życzył tylu gości naraz… Najpierw rodzina.

Szalonooki mruknął coś i oparł się plecami o ścianę, obserwując wszystkich magicznym okiem. Kiedy Molly zaciągnęła Harry’ego do Sali, zostali sami. Tonks tak jak Moody przyjęła wygodną pozycję.

- Co u ciebie słychać? – mruknął Szalonooki po chwili ciszy.

- Po staremu, w sumie nie mam na co teraz narzekać. – odparła Dora.

- Na pewno?

- Od kiedy jesteś taki troskliwy, Moody? – zainteresowała się trochę poirytowana Nimfadora.

- Mam poczucie winy. Śmierć Amelii, wyjazd twoich przyjaciół, ta cała sytuacja z tym idiotycznym muzykiem i nałogami. Jestem twoim mentorem, tak przynajmniej mi się wydaję. Powinienem był z tobą chociaż porozmawiać, powiedzieć coś co by ci pomogło. – powiedział Szalonooki, a Dora poczuła się tak jak tej nocy gdy wyznał jej, że traktuje ją jak córkę.

- Nie musiałeś nic mówić, nie posłuchałabym cię, ale dziękuję za troskę. Naprawdę jest już dobrze, może nie najlepiej, nie tak jak wcześniej, ale mam wrażenie, że do końca nic nie wróci do normy. – odparła Tonks z miłym uśmiechem.

- Tonks… - zaczął Moody, ale przerwały mu dzieci, które wyszły z sali. Wszystkie były markotne.

- Możecie już wejść. – mruknął zły Fred, a Tonks razem z Moodym weszli do pomieszczenia. Nie było ono duże, mieściły się w nich trzy łóżka, które były zajęte, a na jednym z nich leżał Artur.

- Cześć, jak się czujesz? – spytała od razu Dora z uśmiechem.

- Lepiej, o wiele lepiej. – odparł Artur. – Opowiedzcie mi lepiej jak ma się sprawa.

- Nie mam tak naprawdę nic. – westchnęła Tonks. - Ministerstwo, w tym nasi ludzi, przeszukali cały teren, ale nigdzie nie mogli znaleźć tego węża, zupełnie jakby po ataku na ciebie, Arturze, rozpłynął się w powietrzu… Ale Sam-Wiesz-Kto chyba się nie spodziewa, że wąż wślizgnie się do środka, co?

- Myślę, że wysłał go na zwiady. – mruknął cicho Moody. – Bo jak dotąd nic mu nie wychodzi, prawda? Nie, sądzę, że on po prostu próbuje się rozeznać w tym, co go czeka, i, gdyby tam nie było Artura, ta Besta miałaby więcej czasu, żeby się rozejrzeć. Więc Potter mówi, że to wszystko widział?

- Tak. – odpowiedziała zakłopotana Molly. – Wydaje mi się, że Dumbledore jakby się spodziewał, że Harry coś takiego zobaczy...

- Taak… No cóż, w tym chłopaku jest coś dziwnego, wszyscy o tym wiemy. – powiedział Moody, a Tonks zastanowiła się nad tym co powiedział i było w tym odrobinę racji.

- Jak dzisiaj rano rozmawiałam z Dumbledore’em, to sprawiał wrażenie, jakby się bardzo niepokoił o Harry’ego. – szepnęła Molly.

- To chyba oczywiste. – mruknął beznamiętnie Moody. – Chłopak widział to wszystko oczami węża Sami-Wiecie-Kogo… O nie wie, co to znaczy, ale jeśli Sami-Wiecie-Kto go opętał musimy na niego uważać, bo jeżeli on widzi co Sami-Wiecie-Kto robi, to Sami-Wiecie-Kto może zobaczyć co robi Potter.

Myśl ta przeraziła wszystkich obecnych, a Tonks zdała sobie sprawę, że Harry nie ma nawet w najmniejszym stopniu tak dobrze jak ona sobie wyobrażała…

Ehh... Jak ja nie lubię takich rozdziałów! No, ale nareszcie skończyłam go! Eh... Okropny! Przynajmniej ta druga część. Dlaczego? Dlatego, że przepisałam znaczna część rozdziału z książki i bardzo zraniłam ten tekst. Okropna jestem! Oh... 
No jako, że skończyłam ten rozdział to mogę dodawać teraz resztę w miarę regularnie! :)