67) Powrót do normalności

Tonks nawet nie zdawała sobie sprawy jak wiele ją ominęło. Dopiero teraz żałowała tego co robiła. Kiedy wszyscy jej mówili, że coś jest nie tak ona zaczynała na nich wrzeszczeć. Teraz wiedziała kto jest jej prawdziwym przyjacielem, a kto tylko udawał.

Okazało się, że Harry, Ron i Hermiona założyli w Hogwarcie grupę, która nosiła chwalebną nazwę Gwardia Dumbledore’a. Miała ona na celu nauczanie chętnych obrony przed czarną magią. Działali w ukryciu przed Umbridge, która wydawała coraz to dziwniejsze dekrety edukacyjne. Wszystkim spodobał się ten pomysł, za wyjątkiem Molly, która uważała, że dzieciaki są strasznie nieodpowiedzialne i narażają się na zbyt wiele. Ciągle wszystkim wypominała, że pozwolono nieletnim czarodziejom zagłębić się w sprawy Zakonu.

W sprawach mniej przyjemnych Tonks poprzysięgła sobie rzucić wszystkie używki. Niestety nie udało jej się. Alkohol odstawiła z łatwością, nie było to takie trudne jak się spodziewała. Jednak z papierosami było już gorzej. Poddała się, twierdząc, że całego zła od razu nie naprawi. Najgorzej było ze smoczymi pazurami. Już kilkakrotnie przyłapała się na tym, że zagląda do szuflady, żeby upewnić się, że woreczek razem z zawartością tam ciągle jest. Była jednak twarda w postanowieniu. Nie miała zamiaru nic brać, dopóki nie powtórzą się halucynacje.

Starała się spędzać jak najwięcej czasu z ludźmi, których tak zaniedbała. Przedpołudniem zazwyczaj wpadała Molly i gotowała im obiat, twierdząc, że w stanie w jakim jest Tonks nie można jeść byle czego. Syriusz oczywiście trochę marudził, ale chyba miał dość swojej kuchni i z chęcią przyjmował kulinarne arcydzieła Molly. Popołudniu odwiedzali ją Hastia z Walterem, którzy jak się okazało postanowili zamieszkać razem. Nimfadora i Hestia potrafiły godzinami wymyślać, jak udekorować ich dom, a Walter wtedy kręcił głową i śmiał się z ich pomysłów. Czasami odwiedził ją też Kingsley, który opowiadał jej jak mają się sprawy w Ministerstwie. Laura wpadała codziennie, chociażby na dziesięć minut. Widać było, że stara się zakopać tą przepaść, która między nimi powstała. Jej odwiedziny polegały, głównie na opowiadaniu o jej nowym chłopaku – mugolu. Jeśli Bill do niej wpadał to zazwyczaj był sam. „Fleur przyda się trochę zazdrości.” – powiedział przy ostatniej wizycie. Największą niespodziankę sprawili jej Estera i Giuseppe, którzy przyszli do niej i oznajmili, że mają zamiar się pobrać już w styczniu. Dostała również list od  Bary’ego, a wieczory spędzała z Remusem i Syriuszem. Prawdę powiedziawszy, chyba tego jej najbardziej brakowało. Tych sprzeczek z Syriuszem, denerwowania go, mądrości Remusa, jego racjonalnego spojrzenia na świat. Jej kuzyn zawsze był na tyle okrutny, że popijał przy niej Ognistą. Remus jednak dzielnie ją wspierał i mogła liczyć na to, że ją poprze i każe przestać Łapie ją dręczyć.

Tonks starała się kompletnie zapomnieć o Fatalnych Jędzach, a Bary’ego nie podpisywać pod tym zespołem. Nie słuchała już ich piosenek, starała się nie nosić bluzek z ich logo, nie nucić melodii, które tak dobrze znała. W swoim pokoju pozbyła się wszystkich plakatów z nimi i schowała je głęboko w szafie, razem z różą, którą dostała od Kirleya. Twierdziła, że to jej pomoże, ale jedna rzecz ciągle nie dawała jej zapomnieć o ostatnim okresie – smocze pazury w jej szufladzie i niepohamowana chęć ich zażycia. Starała się spędzać jak najmniej czasu w swoim pokoju, żeby przypadkiem nie pokusić się i nie zużyć jej zapasów. Doszło już do tego, że spała w salonie. Chociaż i to nie było do końca bezpieczne… Stworek lubił w nocy szperać po szufladach i wybierać ostatnie pamiątki po jej przodkach, a fakt, że uważał ją za zdrajczynie nie dawał jej czasami spać. Kto wie co może wpaść do głowy temu przeklętemu skrzatowi?

Najbardziej cieszyła się z poprawy swoich stosunków z Remusem. To głównie z nim utraciła kontakt i musiała to poprawić. Spędzali dużo czasu razem, rozmawiali, śmiali się. Czasami zdarzyło im się poruszyć poważne tematy, o których nikt tak naprawdę nie chciał rozmawiać.

- Żałujesz, że twój związek się rozpadł? – spytał pewnego wieczora Remus, kiedy Dora po raz kolejny wprosiła się do jego pokoju, żeby mu poprzeszkadzać.

- W sumie to chyba nie… - przyznała, kartkując jakąś książkę, oprawioną w skórę.

- Ty go w ogóle kochałaś? – dopytywał się Lupin.

- Tak. – oznajmiła, ale po chwili dodała. – Tak przynajmniej mi się wydaję.

- Wydaję ci się? – zaciekawił się Remus.

- No bo… Całe życie się w nim podkochiwałam. Kiedy w końcu go spotkałam, to było jak spełnienie marzeń i świadomość, że ktoś taki się mną zainteresował to było po prostu… no niezwykłe. Zauroczyłam się. Był przystojny, utalentowany, znany. Tak się dałam wrobić, że nie widziałam jego wad, których miał sporo. – powiedziała Nimfadora, odkładając książkę na miejsce.

- W takim razie po co z nim byłaś?

- Nie mam pojęcia… Chyba potrzebowałam kogoś bliskiego, a on pojawił się tak nagle. Śmierć Amelii, wyjazd Sary i Charliego, to mnie za bardzo przytłoczyło. – westchnęła. – Wmawiałam sobie, że to miłość, że mogę z nim być. Dałam się wpakować w takie gówno.

- Ej nie mów tak. – powiedział od razu Remus, widząc jej smutną twarz. – To już się skończyło, nie ma ich.

- Nie Remusie, to wcale się nie skończyło, to ciągnie się dalej… - zauważyła Dora.

- Ale walczysz z tym. Rzuciłaś alkohol, z papierosami też dasz sobie radę. – zapewnił ją i delikatnie objął ramieniem.

- To nie wszystko Remusie, jest więcej, o wiele więcej. – przyznała, czując gulę w gardle. Nikomu się nie przyznała. Nikt nie wiedział o jej uzależnieniu oprócz Bary’ego i reszty. Nie wiedziała czy jest w stanie wydusić to z siebie, powiedzieć Remusowi prawdę. Poczuła jak pojedyncza łza spływa po jej policzku. Mocne ramiona Lupina przygarnęły ją do siebie. Czuła się przy nim bezpiecznie.

- Bez względu na to o co chodzi poradzisz sobie, a jeśli tylko zechcesz możesz przyjść do mnie i pomogę ci.- zapewnił ją Remus, mówiąc cichym spokojnym głosem. Tonks wtuliła się w przyjaciela. Była mu wdzięczna, nie musiał wiedzieć co dokładnie się działo, ale był wstanie zrobić wszystko, żeby było dobrze.

***

Uśmiechnął się gdy zamknęła za sobą drzwi. Był naprawdę szczęśliwy, to obyło takie odmienne od uczuć jakie go targały gdy wrócił do Londynu. Przez dwa tygodnie nie odzywał się do nikogo, nawet do Syriusza, każdą wolną chwilę spędzał w pokoju Tonks, modląc się by w końcu się obudziła. Ta ulga jaką odczuł gdy się ocknęła, nigdy nie czuł się równie dobrze.

Od momentu gdy Duke i inni wyjechali, Tonks wróciła do normy i spędzała z nim więcej czasu niż przedtem. Częściej przychodziła do jego pokoju, żeby chociaż posiedzieć razem. Nie był pewien co było powodem jej postępowania, może nuda, a może coś innego. Do grudnia była uziemiona na Grimmauld Place dopóki rana się nie zagoiła. Cieszył się z tego powodu, bo mógł ją mieć na co dzień. Mógł z nią rozmawiać, śmiać się, przytulać ją. Było to dla niego lekiem na wszelkie zło, choć przez chwilę mieć ją w ramionach. Ich relacje były poprawne, takie jakie powinny być między przyjaciółmi, a to co on robił nie wydawało mu się nieodpowiednie.

Za radą Tonks postanowił zmienić swoje nastawienie do misji. Musiał zrozumieć Meg i innych. Coś musiało być w tym, że większość z nich pogodziła się ze swoim losem. Poza tym musiał się do nich zbliżyć, zdobyć ich zaufanie. Obawiał się, że niedługo będzie musiał tam zamieszkać na stałe. Miał nadzieję, że to się opóźni. Nie był na to gotowy. Wolał spędzać każdy dzień, każdy wieczór tutaj, z przyjacielem i kobietą, którą kochał.