66) Nie przepraszaj

Wszyscy wpatrywali się w nią z ciekawością. Dzisiaj po raz pierwszy wyszła ze swojego pokoju. Syriusz pomógł jej zejść po schodach, co było dla niej trudne. Ciągle doskwierała jej rana na piersi. Miała wszystkim opowiedzieć co się działo w trakcie pełni. Remus siedział naprzeciwko niej ze spojrzeniem wbitym w stół. Zauważyła, że był bardzo cichy, praktycznie do nikogo się nie odzywał.

- Ja i Walt rozdzieliliśmy się. Ruszyłam w głąb wioski, ale nie znalazłam nikogo, komu byłabym w stanie pomóc. Nie mogąc już oddychać wyszłam na obrzeża wioski. – mówiła, a wszyscy słuchali jej. – W oddali zobaczyłam kogoś, kto zmierzał w stronę lasu. Pobiegłam mu pomóc. Wtedy pojawiły się wilkołaki. – stwierdziła spoglądając na Remusa. – Nie rozumiałam ich… komunikowały się między sobą, a ja byłam zbyt przerażona, żeby cokolwiek zrobić. Kiedy największy z nich już miał mnie zabić, jeden z wilkołaków stanął między nami. To był Remus.

- Skąd wiesz, że to był Remus? – spytał Moody, spoglądając swoim magicznym okiem na Lupina.

- Po prostu to wiem. Remus uratował mi życie! Gdyby nie on skończyłabym o wiele gorzej. – powiedziała dosadnie Dora.

- A co ty masz do powiedzenia Remusie? – spytał Artur.

- To była najgorsza pełnia, pamiętam wszystko co robiłem… - westchnął. – Najchętniej już bym tam nigdy nie wrócił.

- Ale musisz to jest polecenie Albusa. –zauważył Moody.

- W lesie wszyscy muszą sobie radzić sami. My mamy las, a Greyback ma polanę. Wszystkich jest tam około stu, może trochę więcej. Połowa z nich to przemienieni mugole, którzy nie mogli się odnaleźć w swoim świecie, jest tam też spora część charłaków, nieliczni są czarodziejami. – wytłumaczył Lupin.

- To nie jest żadna armia. – zauważył Bill.

- I nie żyją w takim przekonaniu. Według nich jest to szansa na nowe życie, tam gdzie ich miejsce. Nie rozumiem ich. Większość jest wdzięczna Greybackowi, wszyscy odnoszą się do niego z szacunkiem.

- Są zmanipulowani. – stwierdziła Hestia.

- Bardzo możliwe. Żyjący tam czarodzieje praktycznie nie używają magii. Nauczyli się tam żyć, prymitywnie, ale żyć. – powiedział Lupin. – Nie zaczęli tam się zbierać dopiero teraz. Pierwsze wilkołaki zamieszkują ten las od piętnastu lat.

- Jak to się stało, że napadliście na tą wioskę? – spytała Laura.

- Wieczorem tuż przed pełnią wszyscy mieli się zebrać na polanie. Greyback oświadczył, że dziś pożywią się ludźmi z wioski, bo… nie wiem nawet o co chodzi. Chyba o to, że mieszkańcy wchodzili w głąb lasu, naruszyli ich terytorium.

- To ciągle za mało… Nic praktycznie nie wiemy. – stwierdził Moody.

- Wybacz, staram się.

- Za mało, Remusie. Wiem, że to dla ciebie trudne, że całe życie próbowałeś starałeś się ze sobą walczyć, ale teraz musisz ich przekonać. Oni muszą ci zaufać, bo inaczej nic nie zdziałamy.

- Nie naskakuj na niego Moody, jak na razie to on najbardziej ryzykuje. – wstawiła się za Remusem Tonks.

- Masz coś jeszcze do powiedzenia? – spytał Szalonooki lustrując ją wzrokiem.

- Właściwie to tak. – powiedziała Dora i poczuła jak policzki jej pąsowieją. – Chciałabym was przeprosić za to jak zachowywałam się w ostatnim czasie. Nie panowałam nad sobą i szczerze tego żałuję. Dałam się ponieść emocją i powiedziałam wiele głupich rzeczy. Całe szczęście mam już wszystko pod kontrolą i mam nadzieję, że to już się nie powtórzy.

***

Kochana Saro,

Słyszałam jak zareagowałaś na wieść o moim stanie zdrowia. Szkoda, że nie przyjechałaś… Bardzo za tobą tęsknie. Wszystko w moim życiu jakoś się pomieszało.

Moja znajomość z Fatalnymi Jędzami skończyła się tak szybko jak się zaczęła. Wyjechali dalej w trasę koncertową. I tak mieli wyjechać, ale ze względu na mnie postanowili to zrobić szybciej. Strasznie się zmieniłam, wpakowałam się w takie bagno, że nie jesteś w stanie sobie tego wyobrazić. Byłam o krok od stracenia wszystkiego i wszystkich na których mi zależy. Pewnie gdybyś tu była zdrowo byś mną potrząsnęła i sprowadziła na ziemię.

Mam miesięczny urlop w pracy. Długa historia… Prawie zostałam rozszarpana przez wilkołaka, ale na całe szczęście jeszcze żyje, wiec Scrimgeour uznał, ze zasłużyłam na odpoczynek. Pomyślałam sobie ostatnio, że mogłabym Cię odwiedzić, ale to później. Może na wiosnę?

A jak ty się czujesz? Jak nasza mała dzidzia rośnie, wiesz już czy to chłopiec, czy dziewczynka? Odpisz szybko!

Twoja Tonks                        

***

Ty głupi Rudzielcu,

Miałeś się odzywać, a ty znowu mnie olewasz! Jakim prawem ja się pytam?! Nie myśl, że tak łatwo się ode mnie uwolnisz. Masz regularnie do mnie pisać, rozumiesz? To jest rozkaz, mój drogi przyjacielu.

Przydałaby się twoja kolejna wizyta. Może wtedy bym trochę odżyła? Bo teraz to jestem niczym cień człowieka. Ale co ja tam będę się rozpisywać, pewnie twoja mama już wszystko Ci opisała w swoich listach. Nie obrażaj się, ale piszę do ciebie z nudów. Nie mam co robić, moje ciało się regeneruje i niewskazane jest, żebym robiła cokolwiek. Przeczytałam już chyba wszystkie książki, które były warte uwagi i stwierdzam, że czytanie nie jest dla mnie. Zrobiłabym coś szalonego, tak jak to robiliśmy w Hogwarcie.

Tęsknie, Tonks                    

***

Podeszła do drzwi. Przez chwile pomyślała żeby zapukać, ale stwierdziła, że to niepotrzebne. Otworzyła drzwi i zajrzała do środka. Ku jej zdziwieniu nikogo tam nie było. Zapalona lampa i otwarta książka leżały na biurku, łóżko było niepościelone, a na ziemi leżało kilka pozgniatanych pergaminów.

- Nieładnie tak wchodzić do kogoś bez pukania. – odezwał się za nią Remus.

- Morgano, nie strasz mnie tak! – oburzyła się Dora.- Chciałam z tobą pogadać.

- W takim razie zapraszam. – powiedział, a Tonks weszła do środka. Usiadła na krześle przy biurku i rozejrzała się dookoła. – O czym chciałaś porozmawiać?

- Nie miałam jeszcze okazji ci podziękować. To co dla mnie zrobiłeś… Gdyby nie ty byłabym już martwa.

- Musiałem coś zrobić. Nie wybaczyłbym sobie gdyby coś ci się stało. – powiedział Lupin.

- Masz tam kogoś, z kim możesz porozmawiać? – spytała Dora i przysiadła się obok Remusa na łóżku.

- Jest taka Meg, całkiem miła. Nie dogadujemy się w pewnych kwestach, ale jeżeli na kogoś tam mam liczyć to na nią. – powiedział Remus. – Przebywanie tam jest dla mnie ciężkie. Moody miał rację, uciekałem przed tym wszystkim całe życie, a teraz muszę się z tym zmierzyć.

- Może spróbuj być taki jak oni. – zaproponowała Dora, a on spojrzał na nią zdziwiony. – Mówiłeś, że oni pogodzili się ze swoim losem, może ty też spróbuj.

- Żebym skończył jak oni, skryty w lesie, biegający z łukiem i jedzący upolowane króliki? – spytał kpiąco Lunatyk.

- Nie pozwoliłabym ci na to! – oburzyła się Tonks. – Potrzebuję cię tutaj, bez ciebie pewnie to wszystko by się zawaliło. – oznajmiła i przytuliła się do niego. – Jesteś moim przyjacielem. Przepraszam za to wszystko co się działo.

- Nie przepraszaj,  nie masz za co.