51) Ostatnie pożegnanie

Czuła jak jej serce rozbiło się na milion kawałków, chociaż nie… nic nie czuła. Poczucie pustki wypełniało ją od środka. Ciągle miała przed oczyma jej twarz, te wyblakłe brązowe oczy. Siłą musieli ją od niej odciągać. Hestia od razu objęła ją, patrzyła jak uzdrowiciele zabierają ją na magicznych noszach. Kiedy tylko zniknęli, Tonks wyrwała się z uścisku Jones i deportowała się.

Czując jak łzy spływają jej po policzkach, wbiegła do środka Kwatery Głównej. Opierając się o ściany, kierowała się w stronę kuchni. Potrzebowała teraz Remusa, jego spokojnego głosu i racjonalnego myślenia. Potrzebowała żeby ją pocieszył on, albo Syriusz. Z oddali usłyszała już odgłosy rozmowy. Zapomniała kompletnie o spotkaniu zakonu, które miało się dzisiaj odbyć z jakiegoś tam powodu, który wymyślił Moody. Oddychając ciężko otworzyła drzwi. Wszyscy spojrzeli na nią, wszyscy tam byli, a ona stałą, trzymając się kurczowo klamki, zapłakana.

- Tonks, co się stało? – zapytał Remus, gdy tylko ją zobaczył. Dora spojrzała po nich wszystkich.

- Amelia… - jęknęła, poczym przełknęła ślinę i powiedziała drżącym głosem. – Ona nie żyje.

Kilka osób podniosło się na dźwięk tych słów. Molly jęknęła przeraźliwie, a ktoś inny zaklął. Tonks zamknęła oczy, czuła jak opada na podłogę. Ktoś przytrzymał ją i przytulił mocno. To nie był Remus ani Syriusz, nikt kogo się spodziewała. To był Moody, który głaskał ją delikatnie po włosach kiedy ta szlochała, wtulona w niego. Dała ujście wszelkim emocją jakie nią targały. Płakała bez przerwy, a on jak ojciec był przy niej i gładził jej matowe włosy, które opadły na ramiona.

***

Spoglądała na dwie sowy, które wyleciały z okna jej pokoju, żeby zanieść wieści, złe wieści. Nie potrafiła skleić, żadnego sensownego zdania, ale uparła się, że to ona powiadomi Sarę i Charliego. Tak samo jak to zrobiła, kiedy Walter chciał powiedzieć o tym rodzicom Amelii. Łzy ściekające z policzków pani Robinns, sprawiły, że czuła jak boli ją serce. Obie płakały, a ojciec Amy nie dopuszczał do siebie tej informacji. Tak jak obiecała, przekazała im to o co Amelia ją prosiła.

Jej mama często zaglądała do jej pokoju, sprawdzić co się z nią dzieje, tak jakby miała sobie coś zrobić. Dora nie wychodziła z domu, nie potrafiła. Leżała na łóżku  i patrzyła w sufit.

- Miałaś mnie nie zostawiać. – jęknęła przeraźliwie, gdy spojrzała na zdjęcie całej ich czwórki. Rzuciła ramka o ścianę i opadła na ziemię, płacząc. Podczołgała się do rozbitego zdjęcia, z którego ciągle uśmiechały się postacie. Chwyciła ją do ręki, kalecząc sobie przy tym dłonie i szepnęła żałośnie: – Miałaś być ze mną.

- Doro… - do jej pokoju wszedł Ted. Ukląkł kolo swojej córeczki i przytulił mocno do siebie. Objął dłońmi jej ręce i zaczął kołysać się z nią miarowo, tak jak to robił gdy była dzieckiem i przyśnił jej się jakiś koszmar. Zawsze pragnął uchronić ją od wszelkiego zła na świecie, starał się zrobić wszystko by nie cierpiała. Jednak nie potrafił uchronić jej przed ludźmi, których kochała, a ci prędzej czy później odchodzą, raniąc bardziej niż cokolwiek innego.

***

Stała pośrodku lotniska i czekała na swoich przyjaciół. Kilka metrów dalej stał Remus, który uparł się, że będzie jej towarzyszyć. Miała dziwne wrażenie, że to jej rodzice poprosili kogoś z Zakonu, żeby się nią opiekował. Jej zachowanie było ostatni dziwne. Nie potrafiła się nigdzie odnaleźć. Czuła wewnętrzną pustkę, której nie potrafiła wypełnić niczym. Zamrugała kilka razy, nie chciała znowu płakać. Rozejrzała się po lotnisku i ujrzała zmierzającego w jej stronę mężczyznę. Nie widziała go przez ostatnie trzy lata, nie miała z nim kontaktu, ale rozpoznała go bez problemu. Jego rude włosy były strasznie potargane, a niebieskie oczy przepełniał ból i tęsknota. Był o wiele bardziej umięśniony niż kiedyś, o czym świadczyła koszula, która opinała się na jego ciele. Podszedł do Dory w milczeniu i rozłożył ramiona, żeby ta mogła w nie wpaść.

- Nie ma już jej… - szepnęła cicho, przytulając się do niego i chłonąc jego zapach, który kojarzył jej się z Hogwartem i czasami, w których nic im nie groziło, byli wszyscy razem.

- Spokojnie, jestem przy tobie. – powiedział i pocałował ją w czoło.

- Tonks, Charlie. – dobiegł ich słaby głos. Odwrócili się w stronę Sary, która miała czerwone oczy od płaczu. Za nią stał Fran, który witał się z Remusem. Tonks podbiegła do przyjaciółki. Obie rozpłakały się tak rzewnie, że Charlie musiał je uspokajać.

 Wszyscy udali się do domu Tonksów, gdzie Sara i Fran mieli spać przez najbliższy tydzień. Fran zdecydował, że odwiedzi siostrę w Trzech Miotłach i zostawił ich samych.

- To wszystko moja wina. – stwierdziła z płaczem Dora, kiedy skończyła opowiadać im całą historię. Było to dla niej strasznie trudne. Wielka gula w gardle powiększała się z każdym wypowiedzianym słowem.

- Nie mów tak. Przynajmniej… - powiedziała Sara, podchodząc do niej i obejmując ją. – Przynajmniej nie umierała sama.

- Pojutrze masz sprawę przeciwko temu człowiekowi? – zapytał Charlie, który trzymał w ręce posklejane zdjęcie z Hogwartu. Dora pokiwała głową. – Musisz go wsadzić do pudła, musi za to zapłacić.

***

Dwie małe dziewczynki szły korytarzem, szukając wolnego przedziału. Poznały się dopiero przed chwilą. Jedna była uczesana w dwa brązowe warkoczyki, a druga miała fioletowe włosy do ramion.

- Zobacz Saro, tutaj jest tylko jedna dziewczynka! – zawołała mała Dora i otworzyła drzwi przedziału. – Cześć, możemy się przysiąść?

- Jasne. – odpowiedziała z uśmiechem blondynka.

- Ja jestem Sara Lucky! – przedstawiła się brunetka.

- Miło mi, ja nazywam się Amelia Robinns, a ty? – zwróciła się w stronę fioletowłosej.

- Nimfadora Tonks. – powiedziała krzywiąc się nieznacznie, na co blondynka zaczęła się śmiać. – No co?

- Ale masz głupie imię. – wydukała roześmiana, a Sara dołączyła do niej. Dora przez chwilę patrzyła gniewnie na Amelię, ale po chwili sama wybuchła śmiechem.

***

Duże drzewo rzucało cień na czterech piątoklasistów, którzy korzystali z sobotniego popołudnia na błoniach Hogwartu. Małe dzieci trzymały się od nich z daleka. Dlaczego? Z powodu czterech rozbrykanych zwierząt krążących wokół nich. Niespełna miesiąc temu nauczyli się wyczarowywać patronusy i teraz ciągle im towarzyszyły. Mała zwinna fretka, nadpobudliwa papuga, skoczny myszoskoczek i wielki smok.

- Profesor Wilson to najlepszy nauczyciel w szkole. – stwierdził Charlie.

- Masz rację, nikt nie robi takich zajęć jak on. – przyznała mu rację Sara.

- Uwielbiam mojego patronusa. – westchnęła Amelia, próbując pogłaskać myszoskoczka, który podskoczył do niej.

- Mój i tak jest najlepszy. – powiedział Weasley, spoglądając z dumą na smoka.

- Wmawiaj tak sobie dalej. – zaśmiała się Tonks. – Podobno gdy się umiera dusza przybiera formę patronusa i ulatuje w powietrze.

- W takim razie jak umrę macie wyczarować patronusy. Nic innego lepiej nie uwieńczy mojego pogrzebu. – stwierdziła Robinns.

- Jesteś głupia, wiesz? – zapytała z powagą Sara.

- Wiem. – wzruszyła ramionami Amelia i wszyscy zaczęli się śmiać.

***

Zadowolona Tonks biegła przez korytarze ministerstwa, trzymając pergamin w ręce. Jej włosy zmieniały kolor z każdym krokiem. Wparowała do atrium, a pod fontanną czekały na nią przyjaciółki.

- Udało mi się! Udało! Jestem aurorem! – zawołała uradowana i wpadła w ramiona Amelii.

- Wiedziałam! Mówiłam ci, że zdasz! – powiedziała Robinns ściskając mocno przyjaciółkę.

- To co dziewczyny? Świętujemy! – postanowiła Sara.

- Panno Lucky, jestem teraz odpowiedzialną osobą dbającą o bezpieczeństwo społeczeństwo, nie mogę myśleć o rozrywkach. – powiedziała z powagą Tonks, a Amelia prychnęła ze śmiechu.

***

Wspomnienia nawiedzały ją przez cały czas, aż do pogrzebu. Cały poprzedni wieczór spędziła z Sarą i Charliem. Nie raz polały się łzy. Tonks bardzo potrzebowała ich dwojga, brakowało jej ich i nie chciała by po raz kolejny odeszli.

Cała trójka ubrana na czarno stawiła się na cmentarzu w rodzinnym mieście Amelii. Ministerstwo zadbało, żeby żaden mugol nie zauważył ceremonii. Przynajmniej to. – pomyślała Tonks i chwyciła Charliego za rękę, tak samo jak Sara. Weszli miedzy stare nagrobki i podążyli w stronę grupki ludzi. Nimfadora znała prawie wszystkich zebranych: rodzice Amelii, Molly i Artur, Bill razem z Fleur, Estera wypłakująca się w ramie Qiuseppe’a i stojący obok nich Franczesko, który spoglądał na nich niepewnie, Remus, Kingsley, Moody, Hestie, Waltera i Ricka, w oddali dostrzegła swoich rodziców i Laurę oraz kilku innych członków Zakonu, a także znajomych z ministerstwa.

- Czas się pożegnać. – westchnął Weasley i ścisnął je za dłonie. Ruszyli niepewnym krokiem. Tonks nie chciała patrzeć na rodziców Amelii, ciągle czuła się winna. Stanęli naprzeciw białej trumny, leżącej na postumencie. Dora przylgnęła do przyjaciele, czując, że zaraz upadnie.

- Witajcie. – mruknął niewyraźnym głosem pan Robinns, który do nich podszedł. Spojrzeli na niego niepewnie. Był blady i miał podkrążone oczy, ręce mu się trzęsły. – Moja żona… ona bardzo by chciała, żebyście powiedzieli coś.

-My? Ale przecież… - zdziwiła się Sara.

- Nikt tego nie zrobi lepiej niż wy. Bardzo was proszę… - powiedział cicho. – Chciałbym, żeby to było powiedziane od serca, a nie żeby jakiś urzędnik wyklepał pustą, nic nieznaczącą formułkę.

- Proszę pana… - zaczął Charlie, chcąc ich z tego jakoś wybronić, ale spojrzał w oczy ojcu swojej przyjaciółki i powiedział wzdychając: - To będzie dla nas zaszczyt.

Ceremonia zaczęła się jak każda inna. Kilka słów o stracie i bólu, łzy i szloch. Tonks czuła gulę w gardle. Bała się wyjść tam na środek i powiedzieć cokolwiek. Chciała uciec, uciec tam gdzie jej przyjaciółka żyła, a ona nie musiałaby się z nią nigdy żegnać. Wpatrywała się tępo w trumnę i czuła jak łzy napływają jej do oczu.

- Teraz poproszę bliskich o kilka słów. – powiedział urzędnik i spojrzał po zebranych. Czuła na sobie wzrok państwa Robinns. Weasley po raz kolejny dodał im otuchy, ściskając ich ręce, jakby chciał powiedzieć „spokojnie, jestem przy was”.

- Amelia była naszą najlepszą przyjaciółką. – zaczął Charlie pewnym głosem. – Nikt nie uśmiechał się tak jak ona. Przy niej nic nie było straszne, wystarczyła jej obecność, jeden uśmiech, a wszystkie troski i zmartwienia odchodziły.

- Amelia była osobą, z którą można było dzielić dobre i złe chwile, osobą, z którą można było śmiać się i płakać. Nigdy nikogo nie zawiodła, przedkładała dobro innych ponad swoje własne. To ona zawsze się za nami wstawiała, to ona brała na siebie odpowiedzialność za nasze winy, to ona o nas dbała kiedy my zupełnie traciliśmy głowę. – mówiła drżącym głosem Sara.

- Kochała bezgranicznie. Nie znam nikogo kto miałby równie wielkie serce co ona. Potrafiła cieszyć się z małych rzeczy, z najmniejszej błahostki. – zaczęła łamiącym się głosem Tonks i czując, że nie da rady zamknęła oczy. Od razu pojawiła się uśmiechnięta twarz Amelii, jej roziskrzone oczy i wypieki na twarzy. – Miała więcej rozumu niż my razem wzięci, zawsze wiedziała co powiedzieć, a jeśli zdarzyło się, że nie wiedziała to po prostu była. Dzieliła się z nami tą pozytywną energią, sprawiając, że każda chwila stawała się wyjątkowa, niezapomniana.

- Każdego dnia dawała nam przykład jakim być człowiekiem. Lojalnym, przyjaznym, szczerym, kochający, dobrym. – powiedział Charlie.

- To zawsze jej zdanie pomagało nam podjąć ostateczną decyzję, jej wiara w nas sprawiła, że staliśmy się tym kim jesteśmy. – stwierdziła Sara, powstrzymując się od płaczu.

- Nie zasłużyła na taką śmierć, nie ona. – jęknęła Dora, wspominając ostatnie chwile życia Amelii. – Zawsze potrafiła się zachować, nie to co ja. Amelia Robinns to najodważniejsza osoba jaką kiedykolwiek spotkałam. Odwagi nie możemy oceniać po wspaniałych sukcesach i wygranych, a po tym jak człowiek godzi się z własnym losem. Amelia do ostatniej chwili nie dawała za wygraną, była silna, uśmiechała się.

- Śmierć Amelii to największa strata jakiej kiedykolwiek doznaliśmy. To ona była naszą radością, naszym rozumem, naszą siłą i naszą nadzieją. – powiedział Charlie. Żadne z nich nie miało już nic do dodania oprócz bólu jaki ich przepełniał. Wyciągnęli różdżki i wyciągnęli je przed siebie.

- Expecto Patronum! – zawołali i z trzech różdżek wyleciały trzy smugi światła, przeobrażające się w wydrę, smoka i papugę. Zwierzęta przysiadły przy trumnie. Każde z ich właścicieli myślało o Amelii, o każdej chwili z nią spędzonej, o najszczęśliwszym okresie ich życia, w którym to ona brała czynny udział. Biały dym zaczął wytwarzać się wkoło trumny, a patronusy poruszyły się z gracją i wbiły się w powietrze, a wraz z nimi czwarty kształt, myszoskoczek.

- Amelia. – powiedzieli równocześnie, kiedy wszystkie zwierzęta rozpłynęły się w powietrzu. Tonks czując gorące łzy spływające po policzku, wtuliła się w Charliego i zaczęła cicho łkać. Słyszała płacz innych, wszystkich, którym zależało na Amelii. Odchyliła się od piersi Weasleya by się rozejrzeć. W miejscu gdzie leżała trumna, stał teraz nagrobek z białego marmuru, uwieńczony białymi różami, a napis na nim głosił:

Amelia Rachel Robinns

ur. 30 września 1972 r.

zm. 22 października 1994 r.

„Dobro zawsze zwycięża”

I co ja mam tu napisać? Czy dobrze uchwyciłam emocje? Czy dobrze to wszystko opisałam? Czy dobrze pożegnałam Amelię? Nie wskrzeszę jej, niestety. Nie to, że bym tego nie zrobiła z przyjemnością, ale wiąże się z tym długi sznur przyczynowo-skutkowy. Uśmiercenie Amelii nie jest w żaden sposób związane z tym, że Laura przeżyła (od razu mówię, że zaklęcie, którym oberwała jest wyjaśnione w rozdziale 55) Dlaczego byłam taka okrutna? Sama nie wiem... Może dlatego, że nie znoszę przesłodzonych historyjek, które opowiadają o ciężkich czasach, walce ze złem, a każdy bohater jest szczęśliwy i nigdy nic mu się nie dzieje. Dlaczego Amelia? Moje wewnętrzne ja powiedziało mi, że tak musi być...  Drugi dzień egzaminów... OMÓJBOŻECZEMUJASIĘNIEUCZYŁAMSYSTEMATYCZNIE? Chociaż nie mogę powiedzieć, że nie dałam sobie rady. Ja zawszę daję sobie radę! Liczę na coś pomiędzy 60-70% Jak na mnie to nawet spoko!   Do jutra! :)