46) Obietnica

- Nimfadoro! – krzyk Andromedy sprawił, że ocknęła się ze snu. Delikatnie otworzyła oczy i spojrzała na matkę. Dromeda trzymała w ręce butelkę po Ognistej i spoglądała na nią oskarżycielskim wzrokiem. – Co to ma znaczyć?

- Znieczulenie… - wydukała zaspana i przewróciła się na drugi bok.

- Jakie znieczulenie. Mówię do ciebie! – zawołała i chwyciła córkę za rękę, żeby ją obrócić. Dora zawyła z bólu, a jej matka osłupiała na widok zaschniętej krwi na jej bluzce. – Co się stało?

-Nie mam pojęcia. – powiedziała słabo i podciągnęła się do pozycji siedzącej. – Po prostu znowu zaczęła krwawić.

- Akurat przy pełni? To chyba nie jest normalne. – powiedziała zaniepokojona.

- Wszystko dobrze, mamo. – uspokoiła ją Tonks. – Pewnie rozdrapałam to nieświadomie.

***

- To chyba nie jest normalne. – stwierdziła z troską Amelia.

- Jesteś jak moja mama. – jęknęła Tonks. Siedziały w małym domku panny Robinns i Dora właśnie opowiedziała jej o ostatniej przygodzie. Między nimi wesoło skakał myszoskoczek – patronus Amelii.

- To jest niepokojące. A co jeśli będzie to się działo co miesiąc?

- Nie będzie. – zapewniła ją Dora.

- Skąd jesteś tego taka pewna? – zapytała Robinns wpatrując się w zwierze. – Uwielbiam na niego patrzeć.

- Zawsze to lubiłaś. – zauważyła Tonks. – Pamiętasz co mówiłaś w szóstej klasie?

- Jak umrę macie wyczarować patronusy, bo nie ma nic innego co lepiej uwieńczyłoby ceremonie mojego pogrzebu. – powiedziała Amelia z powagą, a po chwili obie wybuchły śmiechem. – Chciałabym wrócić do Hogwartu.

- Każdy by chciał.

***

-Nie ruszaj się, Lupin! – warknął Syriusz. – Wiesz, że nie jestem w tym najlepszy.

- Co nie znaczy, że nie mógłbyś być delikatniejszy. – mruknął Remus, zaciskając zęby i podciągnął wyżej koszule. Ta pełnia była wyjątkowo bolesna, nie wiedział czemu zranił się tak bardzo. Żałował, że nie ma tu Molly, przez kilka miesięcy to ona go opatrywała, teraz był skazany na Blacka.

- Naprawdę, ja się tego nie podejmuję skoro masz jęczeć jak mała dziewczynka. – powiedział Łapa, kładąc z impetem miskę z maścią.

- Kto się zachowuję jak mała dziewczynka? – dobiegł ich głos Dory, która akurat weszła do kuchni. – Cześć, wracam od Amelii i pomyślałam, że wpadnę.

- Wspaniale! – zawołał jej kuzyn, podszedł do niej chwycił za ramiona i podprowadził do Remusa. – Teraz nasza Tonks zajmie się tą kaleką.

- O Morgano. – zawołała na widok okaleczonych pleców Lupina. – Coś ty robił w tą pełnię?

- Nie mam bladego pojęcia… - westchnął Remus, czując się głupio. Nie chciał żeby Dora widziała jego rany. – Dajcie spokój, deportuje się do Nory i Molly mi pomoże.

- Tak, żebyś przy okazji się rozczepił! Co to, to nie! Zaraz się tym zajmę. – zawołała dziarsko, podciągając rękawy i ukazując zabandażowaną rękę. Z ulgą stwierdziła, że nikt jej nie zauważył. Chwyciła watę, która leżała na stole, zanurzyła ją w jadzie szczuroczeta i delikatnie przyłożyła do pokaleczone skóry Remusa. Lupin cicho jęknął. – Będzie bolało.

- Może pójdę nakarmić Hardodzioba. – powiedział Syriusz uśmiechając się dziwnie i opuścił kuchnię. Dora delikatnie oczyszczała plecy Remusa i za każdym razem zaciskała zęby gdy ten jęczał z bólu. Dziwiło ją to, że tak źle przeszedł pełnie akurat wtedy gdy jej rana na nowo zaczęła krwawić.

- Przeprasza, pewnie to ostatnia rzecz, którą chciałabyś robić. – wydukał Lupin, ciesząc się, że siedzi tyłem do Tonks, bo był czerwony jak burak.

- Nie przepraszaj, nie masz za co. – stwierdziła Nimfadora.

- Powinnaś to zostawić, samo się zagoi. – nalegał i nagle poczuł przeszywający ból, gdy Tonks z całej siły docisnęła do rany watę.

- Powinieneś przestać gadać głupoty. – zauważyła, uśmiechając się z satysfakcją. – Tylko plecy, czy gdzieś jeszcze masz rany? No dalej Remusie, skoro już to robię. – ponagliła go, a ona z ociąganiem zdjął koszulę i odwrócił się do niej przodem. Przykucnęła przed nim i zaczęła dezynfekować poszarpaną pierś. – Remusie…

- O co chodzi? – zapytał.

- Czy to możliwe, żeby osoby, które wilkołak zranił cierpiały wtedy co on? – spytała rumieniąc się nieznacznie.

- Nie mam pojęcia, a czemu pytasz? – zaciekawił się, a Dora westchnęła. Wiedziała, ze skoro zaczęła temat będzie musiała mu powiedzieć.

- Podczas pełni nie mogłam spać i moja blizna… no znowu zaczęła boleć i krwawić. I kiedy cie zobaczyłam dzisiaj pomyślałam, że to może mieć jakiś związek. – wydukała i pokazała mu bandaż na ręce.

- Nie słyszałem nigdy o czymś takim. – wyznał jej kiedy skończyła oczyszczać jego rany. Podniósł wysoko ręce, a ona zaczęła go obandażowywać. – Możliwe, że tak jest.

-  Czy ty tak kiedyś miałeś?

- Od kiedy Greyback mnie ugryzł przeżywam piekło co miesiąc, ale nawet gdyby było rzeczywiście tak jak mówisz to wątpię, żebym coś czuł. Dla niego przemiana to coś jak zasypianie. – odpowiedział Remus. – Obiecaj mi coś, Tonks.

- Co? – spojrzała mu prosto w oczy, a on powiedział:

- Jeżeli jeszcze raz coś takiego się stanie, powiesz mi o tym od razu. Krzywdzenie ciebie jest ostatnią rzeczą jaką chcę zrobić. Obiecasz mi to?

- Obiecuję.

Przed Wami kolejny rozdział. Krótki, bo krótki, ale mnie się podoba. Oddaje w Wasze ręce również kolejny zwiastun Teda. Dotyczy on kolejnych rozdziałów na moim blogu. Jest to spoiler, więc kto nie chce nie musi oglądać. Do soboty!