9) Wolisz tą Flegme ode mnie

                Wbiegła do domu, nie myśląc nawet o tym, żeby zamknąć drzwi i zaczęła się wspinać po schodach, żeby wpaść do swojego zagraconego pokoju. W ekspresowym tempie zrzuciła z siebie niewygodny mundurek, sprawdzając czy na łóżku nadal leży jej raport, nad którym trudziła się wczoraj. Był tam gdzie być powinien. Plusem jej metamorfomagii było to, że w jej szafie można było znaleźć wszystkie rodzaje, kroje i rozmiary ubrań. Tonks ubrała krótkie szorty z przetartego jeansu i białą, prawie przejrzystą bluzeczkę na ramiączkach i stanęła przed lustrem, żeby się sobie przyjrzeć. Ubrania wisiały na niej odrobinę, bo i nie miały na czym się oprzeć.

- Na początek długie nogi. – mruknęła sama do siebie. Zacisnęła mocno powieki, by po chwili spojrzeć na siebie wyższą o kilka centymetrów, które sprawiły, że jej nogi stały się dłuższe i zgrabniejsze, o wiele zgrabniejsze. Uśmiechnęła się do siebie, myśląc co jeszcze może kręcić facetów. Ponownie zamknęła oczy, a jej biust powiększył się o dwa rozmiary, wypełniając czerwony biustonosz z czarną koronką, który był widoczny przez bluzkę, a pupa nie była już tak płaska jak wcześniej. – Włosy nie pasują… - pomyślała z niezadowoleniem spoglądając na swoje różowe kołtuny. Po raz kolejny powtórzyła czynność i jej różowe włosy zmieniły barwę na jej naturalną barwę. Teraz miała delikatne loki spływające po jej ramionach aż do łopatek w odcieniu jasnego brązu. Przeczesała włosy, zarzucając je przez ramię i nie mając czasu na męczenie się ze wszystkimi mazidłami, sprawiła, że po chwili trzepotała długimi rzęsami, a jej usta miały intensywniejszą barwę. Nimfadora chwyciła teczkę, w której schowała raport z jej wczorajszej warty, wybiegła z domu i deportowała się, aby po chwili znaleźć się na ulicy Grimmauld Place. Wypowiedziała dobrze znaną formułkę i wbiegła po schodkach do domu z numerem dwunastym. Cicho przeszła przez korytarz, zadowolona z siebie, że udało jej się nie obudzić ciotki i otworzyła drzwi do kuchni.

- Nasza zazdrośnica przyszła! – zawołał Syriusz na jej widok, ale po chwili patrzył na nią oniemiały, lustrując wzrokiem jej bardziej kształtne ciało. Tonks miała ochotę uderzyć go za to w twarz, ale to nie pasowałoby do jej nowej odsłony. Uśmiechnęła się tylko pod nosem, dumna z tego, że potrafi być kobieca i uwodzicielska. Oprócz Blacka w kuchni byli również Remus, który także jej się przyglądał, ale o wiele bardziej to ukrywał, Molly patrząca się krzywo na syna i Bill.

- Cześć, przyniosłam raport. – oznajmiła, wchodząc do pomieszczenia. Odłożyła teczkę na stół, pochylając się, ukazując swoje walory i usiadła koło Billa, ocierając się o niego przez przypadek, jak to robiła Fleur. Spojrzała na Weasleya, trzepocząc swoimi rzęsami i spytała smutno: - Nie przywitasz się ze mną, Bill?

- Tonks, ja… przepraszam za tamto, za to nieporozumienie… - powiedział, usilnie starając się patrzyć w jej oczy, chociaż widać było, że bardziej go interesują jej piersi. – Bałem się, że już się do mnie nie odezwiesz…

- Nie gadaj głupot, Bill! – powiedziała, zawieszając się na jego ramieniu i zaśmiała się, starając się być uroczą. – Dzisiaj jestem tylko do twojej dyspozycji. – stwierdziła, przygryzając delikatnie dolną wargę.

- Tonks, kochanie to miłe z twojej strony. Wielka szkoda, że Bill dzisiaj ma prywatną lekcję z Fleur u niej w mieszkaniu. – oznajmiła jadowitym tonem Molly. Tonks z zadowoleniem zauważyła, że jej również nie podoba się znajomość jej syna i Fleur. Była zła, po raz kolejny… Ale udało jej się opanować i nie wyjść z roli.

- Z Fleur, wielka szkoda… - westchnęła smutno, czując jak za jej plecami Black i Lupin przyglądają się uważnie jej zapleczu, przez co na jej policzki wypłynął widoczny rumieniec. – A nie mógłbyś zrezygnować z jednej lekcji dla mnie? – spytała uroczo i pocałowała go czule w usta.

- Wiesz… - zaczął Bill, który nie wiedział co zrobić.

- Nic nie szkodzi, przecież możesz mieć swoje plany. – powiedziała, wstając tak by chłopak mógł zobaczyć jej długie i zgrabne nogi. – Zaniosę raport na górę. Pozdrów Fleur. – mówiąc to wzięła teczkę ze stołu i wyszła z kuchni. Udała się na pierwsze piętro gdzie mieścił się pokój raportów, który zaaranżowali w starym schowku, który z ledwością pomieściłby trzy osoby. Myślałam, że to jakoś podziała. – westchnęła w duchu. – Najwidoczniej wyglądając tak jestem gorsza od niej. Włożyła teczkę do szuflady komody, która zajmowała większość przestrzeni w pomieszczeniu. Nagle Bill otworzył drzwi do skrytki.

- Tonks, przepraszam… - powiedział, podchodząc so niej i zamykając za sobą drzwi. – Tak bardzo cię przepraszam. – chwycił jej twarz w obie dłonie i złożył na jej ustach namiętny pocałunek.

- A co z Fleur? – zapytała Tonks, ale on zamiast odpowiedzieć, pocałował ją po raz kolejny. Już się nie broniła, oparła się plecami o komodę z raportami i oddała się jego pocałunkom. Bill znowu ją kochał i tylko to się liczyło. Całowali się tak przez dłuższą chwilę, nie mogąc się od siebie odkleić. Tonks ignorowała fakt, że kant mebla wbija jej się w plecy, kiedy dłonie Weasleya zaczęły błądzić po jej nowym ciele, tak jakby chciały poznać ją całą na pamięć. W pewnym momencie Bill oderwał się od jej ust i zaczął całować ją po szyi, a pomiędzy pocałunkami zdołał wyszeptać przejętym głosem:

- Jesteś doskonała, Fleur. – Tonks zesztywniała na dźwięk tych słów. Fleur? – powtórzyła w myślach. – On powiedział Fleur?

- Fleur?! – zawołała na głos, odpychając go od siebie, tak mocno, że uderzył plecami o drzwi. W oczach Nimfadory można było zobaczyć mieszankę bólu i smutku.

- Tonks! To znaczy Tonks! – natychmiast spróbował się zreflektować, podnosząc ręce w poddańczym geście. Niestety, było już za późno.

- A jednak! Wolisz ją ode mnie! – krzyknęła czując jak łzy gromadzą się w jej oczach.

- Nie! Tonks, to nie tak! – spróbował się wybronić.

- Nie tak? To niby jak?! Przestań kłamać! Nic już dla ciebie nie znaczę… Wolisz ode mnie tą… tą Flegmę! – krzyknęła, odpychając Bill na ścianę i wybiegła z pokoju. Szybko zbiegła po schodach, a Bill pobiegł za nią. Ich krzyki było słychać w całym domu, bo dzieci Weasleyów wraz z Hermioną wybiegły z pokoi aby przysłuchać się kłótni, a ci którzy byli wcześniej w kuchni wyjrzeli z niej, ciekawi co się wydarzyło.

- Tonks, zaczekaj! – zawołał Bill. Dziewczyna zatrzymała się dopiero przy drzwiach wyjściowych, tuż obok stojaka w kształcie nogi trolla.

- Zapamiętaj jedno, Weasley. Jestem TONKS, a nie żadna FLEUR! – powiedziała lodowatym tonem, który mógłby zmrozić krew w żyłach i popchnęła ohydny stojak, który upadł z hukiem na ziemię. Nimfadora spodziewała się co się teraz wydarzy i faktycznie… Ciocia Walburgia od razu zaczęła się wydzierać na wszystkich zebranych. Tonks skorzystała z okazji, kiedy wszyscy przez sekundę zajęli się matką Syriusza i wybiegła z Kwatery Głównej. Jak on mógł? Dlaczego to zrobił? – pytała się w myślach, biegnąc przed siebie, nie widząc nawet gdzie. – Przecież mieliśmy być razem już na zawsze!

                Nawet nie zauważyła, a już była w domu. Zamknęła za sobą cicho drzwi i oparła się plecami o ścianę. Z salonu dobiegały ją odgłosy telewizora oraz rozmowa jej rodziców. Tata pewnie znowu tłumaczy mamie co to football. – przeszło jej przez myśl, gdy weszła do pokoju. Andromeda i Ted spojrzeli zdziwieni na córkę, która nie miała już ani długich nóg, ani większych piersi, ani innych ulepszeń. Była tą samą Tonks co wcześniej.

- Co się stało, kochanie? – zapytała Dromeda, a Nimfadora zaczęła głośno płakać. Andy szybko wstała z kanapy i przytuliła córkę. – Cichutko, jesteś już w domu…- uspokajała łkającą Dorę. Zaprowadziła ją na kanapę, gdzie obie usiadły obok Teda.

- Doro, powiedz nam co się stało… - poprosił ją ojciec, gładząc córkę po matowych włosach. Nimfadora nie odpowiedziała, załkała tylko żałośnie i wtuliła się w matkę.

***

                Sytuacja w kuchni w domu z numerem dwunastym była wyjątkowo napięta. Bill siedział przy stole z twarzą ukrytą w dłoniach, otoczony przez innych domowników.

- Masz mi natychmiast powiedzieć o co poszło! – zażądała głośno Molly, patrząc na syna z wściekłością wypisaną na twarzy.

- To na pewno przez tą Flegmę! – warknęła Ginny, krzyżując ręce na piersi i również mordując brata spojrzeniem, jak to robiła jej matka. Nie rozumiała jak jej brat mógł być na tyle głupi i zrobić coś Tonks. Nikt tego nie rozumiał. Wszyscy młodsi domownicy się z nią zgadzali. Każdy uważał, że Tonks to równa babka i Bill powinien z nią być, a nie uganiać się za innymi.

- Mamo, prozę daj spokój. – poprosił Bill. Nie wiedział co się z nim działo, to było dla niego zupełnie niezrozumiałe. Przecież kochał Tonks, naprawdę ją kochał, ale Fleur… Było w niej coś takiego, tak niezwykłego, że nie mógł przestać o niej myśleć.

- Nie dam spokoju. Masz natychmiast powiedzieć! – zażądała Molly po raz kolejny. W tej chwili do kuchni wszedł wściekły Syriusz, który trząsł się cały. – Rozmawiałeś z Andromedą?

- Z Tedem. – wycedził przez zaciśnięte zęby. Patrzył na najstarszego syna Weasleyów z żądzą mordu w oczach. – Tonks ciągle płacze. Nie wiedzą co robić. Nie odezwała się do nich słowem, nic nie powiedziała. Płacze wciąż i bez przerwy. – mówił, nie odrywając wzroku od Billa. Próbował się opanować, naprawdę. Nikt nie mógł mu zarzucić, że się nie starał. Gdyby to nie chodziło o Tonks, gdyby to ktoś inny wypłakiwał sobie oczy, pewnie nie zwróciłby na to większej uwagi. Ale tu chodziło o Tonks, o jego kuzynkę. Mogli sobie mówić, że tak naprawdę znają się od niedawna, ale przez ten niecały miesiąc Nimfadora stała się jedną z najbliższych mu osób. W pewnym momencie coś w nim pękło. Chwycił chłopaka za koszulę i z całej siły postawił go na nogi, przytwierdzając go do ściany. – Gadaj co zrobiłeś mojej kuzynce!

- Syriuszu! – zawołała oburzona Molly.

- GADAJ CO ZROBIŁEŚ TONKS! – wrzasnął Black, potrząsając chłopakiem. W tym momencie zareagował Remus. Wstał od stołu, podszedł do przyjaciela i położył mu rękę na ramieniu.

- Łapo, odpuść…