10) I co teraz mamy zrobić?

                Kolejne dni nie przyniosły ukojenia dla nikogo. Nikt nie był świadomy tego co się wydarzyło w pokoju raportów w Kwaterze Głównej. I może właśnie to pogorszało całą sytuację… Ani Tonks, ani Bill nie chcieli dzielić się tym wspomnieniem z nikim. W domu z numerem dwunastym przy Grimmauld Place sytuacja nie była łatwa. Sam fakt, że Bill pod różnymi groźbami nie pisnął ani słowa, sprawiał, że wszelkie domysły krążyły po domu Blacków. Syriusz praktycznie nie wychodził z pokoju swojej matki, w którym przechowywali Hardodzioba. Prawdę mówiąc poprosił go o to Remus, wiedząc do czego jego przyjaciel jest zdolny. W każdej chwili w Blacku mogło coś pęknąć i mógł rzucić się na Billa, dlatego lepiej było gdy ci dwaj trzymali się od siebie z daleka. Lupin również wolał towarzystwo hipogryfa, niż najstarszego z potomstwa Weasleyów. Co innego rodzina chłopaka. Molly rwała sobie włosy z głowy, krzycząc na syna i wymagając jakichkolwiek wyjaśnień. Artur wielokrotnie rozmawiał z synem, nie wymagał wyjaśnień tylko pouczał go i radził. On i jego żona bardzo polubili Nimfadorę. Może oczekiwali, że ich pierwsza synowa będzie trochę bardziej roztropna i spokojna, żeby mogła opanować ich odrobinę nieokrzesanego syna, ale Tonks była istotą tak uroczą i ujmującą, że nie potrafili jej nie zaakceptować. W sumie już nie raz doszło do tego, że przed snem Molly wyjawiała swojemu mężowi plany co do ślubu ich pierwszego potomka z Tonks. Artur wtedy uśmiechał się tylko i słuchał z zadowoleniem pomysłów żony. Rodzeństwo Billa nie było tak wyrozumiałe jak ich ojciec. Ginny na przemian wrzeszczała na brata, gorzej niż Molly i nie odzywała się do niego, patrząc na niego nieprzychylnie, a wręcz niczym bazyliszek. Fred i George naigrywali się z niego w okrutny sposób, dając mu wyraźnie do zrozumienia jakim w ich mniemaniu Bill jest idiotą. Jedyny Ron powstrzymywany przez Hermionę, pozwolił sobie na kilka niemiłych komentarzy. Bill jednak nie zaprzestał udzielać Fleur lekcji. Od kiedy ostatnio widział Tonks, z Fleur spotkał się trzy razy.

                Natomiast Nimfadora przez te kilka dni była wyjątkowo cicho, z pozoru… Chodziła jak cień, nie zwracając na nic uwagi, a gdy ktoś się do niej odzywał, mógł sobie dalej mówić, bo to było jakby rzucał grochem o ścianę. Siedziała przygarbiona i skulona, wpatrując się bezmyślnie przed siebie, zmieniając nieświadomie długość swoich mysich, matowych włosów. Tonks była kłębkiem nerwów, przez jej bolącą głowę przelatywało tysiąc myśli z prędkością złotego znicza. Nie mogła spać, nie mogła myśleć, a tych dwóch czynności potrzebowała najbardziej. Zabroniła matce kogokolwiek do niej wpuszczać, bojąc się kto mógłby zapukać do jej drzwi. Ona i Bill nie zerwali do tej pory, bo niby jak mieli to zrobić nie odzywając się do siebie?

                Piątkowy wieczór. Następnego dnia miało się odbyć zebranie i Tonks właśnie była się z myślami czy ma na nie pójść. Nie wiedziała jak się zachowa gdy zobaczy Billa, nigdy nie była w takiej sytuacji. I do tego wszystkiego będzie tam ta Delacour, małpa która zrujnowała jej związek. A może ona tylko pomogła nam dostrzec, że nie jesteśmy sobie pisani. – podpowiedział jej cichy głos w głowie.

– Nonsens, ja i Bill świetnie się dogadujemy. – odpowiedziała sama sobie.

- Może jednak on ją kocha? Myślał o niej całując mnie… To musi COŚ znaczyć!

- A ja? Ja przecież go tak bardzo kocham, on mnie też. Przecież mówił… To też musi coś znaczyć! – upierała się przy swoim.

- Ale przecież nie może kochać mnie i Fleur jednocześnie. To nierealne! – podpowiedziała jej podświadomość.

- Może jednak to się tak nie skończy, może będziemy razem. – Nadzieja nie pozwalała jej przestać w to wierzyć.

- Mogłabym żyć z facetem, który cały czas myśli o innej?

- Nie, nie mogłabym… Kocham Billa, ale nie mogę tak żyć. Nie mogę trzymać go w  związku bez przyszłości.

                Następnego dnia Tonks siedziała ze swoim ojcem i oglądała mecz. Nie rozumiała tej mugolskiej gry, jednak lubiła siedzieć z tatą i słuchać jak wykrzykuje obelgi w stronę niekompetentnych graczy i skretyniałych sędziów. Wiedziała, że sama jej obecność w tym wszystkim sprawia, że Ted jest szczęśliwy.

- Nie powiesz mi co się stało w środę. – stwierdził jej ojciec, nie odrywając wzroku od ekranu telewizora.

- Nie, tato. To już bez znaczenia. – westchnęła Dora, również wpatrując się w kolorowe plamki na zielonym tle. – Jeszcze raz… komu kibicujemy?

- Tym w czerwonym. – odparł beznamiętnie Ted, a potem dodał. – Gdyby to było bez znaczenia nie płakałabyś całą noc i nie przeżywała tego przez kilka dni.

- Racja, ale nie przejmuj się. Przeszło mi! – uśmiechnęła się do ojca, a on odpowiedział tym samym chociaż oboje wiedzieli, że to nie była prawda. Dora spojrzała na swój zegarek, była godzina piętnasta. Musiała iść, musiała porozmawiać z Billem.

- Dokąd idziesz?- spytał ją ojciec, kiedy wstała z kanapy.

- Na zebranie. Później powiesz mi kto wygrał. – powiedziała i pocałowała ojca w policzek.

                Wchodząc do domu z numerem dwunastym, Nimfadora nadal nie miała bladego pojęcia co mogłaby powiedzieć Billowi. Kroczyła rześko w stronę drzwi na końcu  korytarza, przywołując na twarz wiarygodny uśmiech. W kuchni zastała całą rodzinę Weasleyów, Hermionę, Remusa, Syriusza oraz Fleur… Sytuacja wydała jej się bardzo napięta, zważywszy na spojrzenia jakie większość posyłała Billowi i Francuzce.

- Cześć i czołem! – zawołała od progu z nieschodzącym z twarzy uśmiechem. Kiedy wszyscy spojrzeli na nią zdumieni, zapytała: - Co tu tak cicho?

- Tonks. – odezwał się Bill, wstając natychmiast od stołu jak oparzony. Rzucił krótkie spojrzenie na wszystkich zebranych i odezwał się cicho: - Możemy pogadać?

- Zabawne, chciałam cię spytać o to samo. – odpowiedziała wesoło, jak gdyby nigdy nic i razem wyszli z kuchni. Chcąc uniknąć podsłuchania ich rozmowy, wdrapali się na pierwsze piętro i zatrzymali dopiero w salonie. Stali naprzeciw siebie w milczeniu, żadne nie wiedziało jak zacząć tę rozmowę. Bill odchrząknął znacząco i zaczął:

- Tonks, słuchaj. Ja…

- Nadal mnie kochasz, ale to już nie to samo. – przerwała mu Nimfadora.

- Tak, znaczy się… Wiem, że obiecałem ci wiele i powinienem dotrzymać tych obietnic. Chciałem ich dotrzymać, naprawdę, ale… - uciął i podrapał się po rudej głowie, myśląc co mógłby powiedzieć.

- Ale się zakochałeś… - dokończyła za niego Dora, czując jak niewidzialna dłoń ściska jej serce. Przełknęła ślinę i wydusiła: - To nic złego, Bill. Ja też cię nadal kocham, ale… jak przyjaciela lub brata. Najwidoczniej nie było nam to pisane…

- Nie jesteś zła? – zapytał, a Tonks spojrzała na niego. Była zła, cholernie zła, później szala z rozpaczy, nie mając co ze sobą zrobić, ale teraz…

- Naprawdę czujesz coś do Fleur? – zapytała Tonks, patrząc mu prosto w oczy.

- Tak, chyba tak… Nigdy czegoś takiego nie czułem. – przyznał zakłopotany, sprawiając, że Nimfadora przez chwilę przestała oddychać. Przez sekundę cały ich związek wydał jej się taki bezsensowny. Wzięła głęboki oddech i powiedziała uśmiechając się cały czas:

- W takim razie nie jestem zła. Fleur wydaje się być… miła.

- Czyli co? – spytał z niedowierzaniem w oczach. – Między nami koniec.

- Myślę, że tak… - westchnęła smutno Dora. – Mam nadzieję, że Fleur jest tą właściwą.

- Ja też mam taką nadzieję. – stwierdził Bill, a później zapewnił ją: - Ty też niedługo kogoś znajdziesz.

- Nie sądzę. Tylko ty byłeś na tyle pokręcony, żeby ze mną chodzić. – uśmiechnęła się, próbując zachować twarz.

- A Charlie? – spytał, spoglądając na nią poważnie. – Z tego co pamiętam podkochiwał się w tobie.

- No tak, widocznie to u was rodzinne. – stwierdziła i obije roześmiali się wesoło, chociaż ze strony Tonks było to wymuszone. Dopiero co zerwali ze sobą, a on już próbuje zeswatać ją ze swoim bratem.

- I co teraz mamy zrobić…? – zapytał Bill, robiąc przy tym głupią minę.

- Jak to co? Wrócimy do kuchni, usiądziesz obok Fleur i oczarujesz ją swoją osobowością. – wyjaśniła mu, a ten zaśmiał się szczerze. Wrócili z powrotem do kuchni, Bill przepuścił Tonks w drzwiach, jak to miał w zwyczaju i usiedli po różnych stronach stołu. Bill przysiadł obok osamotnionej Fleur, a Dora wcisnęła się między Remusa, a Syriusza.

- Moglibyście mi wytłumaczyć co tu się dzieje? Bo ja już naprawdę za wami nie nadążam… - odezwała się Molly, przerywając krępującą ciszę. Tonks i Bill spojrzeli po sobie. Nimfadora ponownie przykleiła uśmiech do twarzy i odpowiedziała Molly, siląc się na w miarę wesoły ton:

- Widzisz Molly, chyba jednak nie będę twoją synową.

- Słucham? – wydukała, patrząc na syna z wyrzutem. – Ale wy, wy przecież… I co teraz?

- Nic. – stwierdziła Nimfadora tak beztrosko, na ile pozwolił jej, stan, w którym aktualnie się znajdowała.

- Pozwolisz, żeby Bill zniknął z twojego życia od tak? – spytała Ginny, wpatrując się w Dorę zbolałym wzrokiem.

- Nie, Bill zawsze będzie częścią mojego życia, ale… jakby to powiedzieć… Zmienił w nim swoje miejsce, prawda?

- Zgadza się. – przytaknął Bill, uśmiechając się do niej przyjaźnie. – Rozstaliśmy się w pokoju.

- Czyli na razie nici z wnuków… - westchnął pan Weasley, a wszyscy , no prawie wszyscy, roześmiali się. Ginny wstała w tym momencie od stołu i wrzasnęła na najstarszego brata:

- Ty chyba do reszty zgłupiałeś!

- GINNY! – zawołała Molly za wybiegającą dziewczyną, ale ta nie wróciła. Hermiona od razu wstała i patrząc na wszystkich przepraszająco, wyszła za przyjaciółką. Przez chwilę wszyscy milczeli, aż do momentu gdy bliźniacy odważyli się je przerwać.

- Tak więc Tonks…- zaczął Fred.

- Jeżeli czujesz się źle… - dodał George, patrząc na brata i odezwali się równocześnie:

- Możemy cię pocieszyć! – Obecni zaśmiali się, a Tonks pokręciła z uśmiechem głową.

- Dzięki, chłopaki, ale musi minąć trochę czasu zanim zacznę umawiać się z jakimś Weasleyem. – Bliźniacy spojrzeli z wyrzutem na Billa, który spytał zdziwiony:

- No co?

- Nasze gratulacje, Bill. – mruknął George.

- Zniechęciłeś ją! – dodał Fred i po raz kolejny wszyscy zaczęli się śmiać. Krótko przez siedemnastą, kiedy wszyscy zaczęli się zbierać, Molly wygoniła swoje dzieci z kuchni. Oczywiście spotkało się to z oburzeniem chłopców, ale zmuszeni byli wykonać polecenie. Tonks poczuła się nagle bardzo osamotniona. Tym bardziej kiedy zauważyła, że jej kuzyn i Lupin znowu rozmawiają o czymś szeptem. Tonks przysunęła się do nich odrobinę bliżej, tak by mogła podsłuchać o czym tak gawędzą.

- Wiesz o której wyjść, Remusie? – zapytał Syriusz.

- Tak, jeżeli skończymy przed dziewiętnastą zdążę… - zapewnił go Lupin. Dora po raz pierwszy tego dnia miała okazję mu się przyjrzeć. Remus nigdy nie tryskał energią, ale jego stan był o wiele gorszy niż zwykle. Chorobliwie blady siedział nienaturalnie garbiąc plecy, a na jego twarzy najbardziej widoczne były ciemne cienie pod oczami. Wyglądał na chorego, jak wrak człowieka.

- To dobrze. – przyznał Syriusz, a po chwilę dodał: - Sądzę, że powinieneś jej powiedzieć. Nie będziesz ukrywać tego w nieskończoność.

- Powiem, już niedługo… - zapewnił go przyjaciel, kiwając słabo głową. Dalszej części rozmowy, o ile dwaj mężczyźni ją kontynuowali, Dora nie usłyszała, bo Szalonooki wkroczył do kuchni wraz z resztą członków Zakonu. Sary i Amelii nie było. Lucky w tym czasie pilnowała Harry’ego, a Robinns pełniła wartę przy Departamencie Tajemnic. Nimfadora bardzo tego żałowała, chciała z nimi porozmawiać, potrzebowała tego. Moody zaczął swój monolog, w którym omawiał każdy szczegół zebranych informacji podczas ostatniego tygodnia i podziękował nawet Tonks za to, że zauważyła dziwne zachowanie Boda, które jednak nadal nie pozostało wyjaśnione. Resztę zebrania Dora pamięta jak przez mgłę, słyszała jedynie gburowaty i monotonny głos Moody’ego, ale sens jego słów do niej nie docierał. Każdy oprócz Tonks wsłuchiwał się w wywód Alastora, ale Tonks nie była w stanie się na tym skupić. Ona i Bill mieli być przyjaciółmi, ale nie wiedziała czy to się uda. Czuła, że zmarnowali coś co miało prawo przeżyć, gdyby nad tym popracowali, ale skoro on nie chciał… Nie miała prawa go do niczego zmuszać, tym bardziej, że gdyby go trzymała przy sobie siłą to nie byłaby miłość. Ale bolało ją to, że wszystko poszło tak łatwo… Uśmiechała się i śmiała z żartów, ale tak naprawdę była cholernie smuta, mimo że próbowała to ukryć. Zebranie w końcu się skończyło i w mgnieniu oka kuchnia zupełnie opustoszała. Dora nawet nie spostrzegła, kiedy została sama z Remusm, który dźwignął się powoli z miejsca i podszedł do niej.

- Coś cię martwi?

- Mogłabym cię spytać o to samo. Wyglądasz strasznie. – stwierdziła szczerze, wstając od stołu i opierając się o jego kant plecami. Lupin uśmiechnął się krzywo, chwytając się ręką blatu.

- Dziękuję, jesteś dzisiaj wyjątkowo uprzejma, ale to jednak ja zapytałem pierwszy.

- Niech ci będzie… - mruknęła, lustrując go wzrokiem. Nigdy nie rozmawiała z Lupinem sam na sam, a tym bardziej o ich prywatnych problemach. Westchnęła i odpowiedziała: - Chodzi o Billa. Dziwnie się czuję… To takie głupie! Jest mi straszne smutno, a on… Wiązałam z nim swoją przyszłość, obiecał mi tyle rzeczy, mieliśmy się kochać aż do śmierci, a teraz... Dwa lata związku, pięć lat wyczekiwania i po co? Żeby po niecałym miesiącu zakończyło się to jedną rozmową. – wyrzuciła z siebie, patrząc na brudną ścianę. Potrząsnęła głową, chcąc pozbyć się przytłaczających myśli i spytała: - A ty, czemu jesteś taki blady? – Remus nie odpowiedział. Zesztywniał nagle, jakby ktoś rzucił na niego imperiusa, a po chwili zaczął cały dygotać. Tonks przeraziła się. – Remus? Remusie, co się dzieje?

- Nie, nie… - wydyszał ledwo słyszalnie i upadł zgięty w pół na ziemię. – Za wcześnie…

***

                Ciemny korytarz wypełniony był szepczącymi osobami, które żartując cicho, przepychały się w stronę drzwi i żegnały ze sobą. Syriusz jako gospodarz odprowadzał wszystkich i klepał każdego w przyjacielskim geście po plecach. W pewnym momencie poczuł jak ktoś chwyta go mocno za szatę na plecach i odciąga od opuszczającego dom tłumu.

- Syriuszu, czy Remus nie powinien już wychodzić? – zapytała cicho przejęta Molly, stojąc w mrocznym korytarzu, oświetlonym jedynie starymi lampami.

- Powiedział, że wszystko sobie obliczył i na pewno zdąży. – zapewnił ją Black, czując ukłucie w jego małym, arystokratycznym sercu. Chciał pomóc przyjacielowi, towarzyszyć mu podczas przemiany, tak jak to robili kiedyś… Nagle zza zamkniętych drzwi kuchennych dało się słyszeć krzyk:

- Remus! Remusie, co się dzieje?! – Molly i Syriusz spojrzeli na siebie automatycznie i wykrzyknęli:

- TONKS!

***

                Lupin leżał przed nią w kuchni, wijąc się z bólu i nie mogąc złapać oddechu, a Nimfadora nie wiedziała co ma zrobić. Dora pochyliła się nad nim i spytała przerażona:

- Remusie, jak mam ci pomóc? – Z ust Lupina nie wypłynęły żadne słowa wypowiedziane jego spokojnym odrobinę monotonnym głosem, tylko ohydne warczenie. Tonks odskoczyła od niego. Serce biło jej tak mocno i tak szybko, że oddech nie był wstanie za nim nadążyć, choć usilnie próbował. Nie potrafiła uwierzyć własnym oczom. Głowa Lupina stopniowo zaczęła się wydłużać, tak samo jak jego ręce i nogi w akompaniamencie zduszonych krzyków Remusa. Jego ciało drgające spazmatycznie, porosło futro, a z koniuszków palców wyrosły długie i z pewnością pazury. Wszystko na chwilę się skończyło, krzyki przepełnione bólem, drżące ciało, ochrypłe warczenie. Remus zwinął się w kłębek i zaczął skomleć, a był to dźwięk tak żałosny i wywołujący współczucie, że Tonks niewiele myśląc podeszła do niego. Nie obchodziło ją nic, oprócz tego, że chce mu pomóc. Wyciągnęła drżącą rękę, żeby dotknąć porośniętego gęstym futrem ramienia Remusa. W tym samym momencie do kuchni wbiegł Black, krzycząc:

- Tonks, nie!

                Wszystko co wydarzyło się po tym, działo się w zawrotnym tempie. Remus podniósł się z podłogi i zamachnął wielką łapą, a jego pazury przecięły ramię Nimfadory, którym próbowała się zakryć, pozostawiając głęboką, krwawiącą ranę. Wilkołak zawył przeraźliwie, gotów do kolejnego ataku. Wtem z nikąd pojawił się wielki, czarny pies, który brutalnie zatrzasnął szczęki na karku bestii i odciągnął ją na drugi koniec pomieszczenia. Nimfadora nie zareagowała, leżała na podłodze, przyciskając do piersi krwawiącą rękę i wpatrując się w puste miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą przemienił się Lupin.

- UCIEKAJ, TONKS! – Słyszała krzyk Syriusza, ale nie była w stanie pojąc sensu jego słów. Nie mogła się podnieść, nawet nie próbowała. Strach kompletnie ją sparaliżował. Ujrzała nagle przed sobą swojego kuzyna, który w biegu przemienił się z powrotem w człowieka. Chwycił ją mocno za zdrową rękę i wyciągnął na korytarz.

- Zabarykadujcie drzwi! – zawołał Szalonooki, kiedy Black odciągał Tonks w bezpieczne miejsce, a Bill i Artur zamknęli drzwi w ostatniej chwili, by Moody i Kingsley mogli za pomocą swoich różdżek rzucić w ich stronę zaklęcie blokujące. Wilkołak uderzał w nie z głuchym łoskotem, podczas gdy obecni czarodzieje wzmacniali zabarykadowane wejście kolejnymi urokami.

- Tonks, kochanieńka! Odezwij się, proszę… - błagała rozpaczliwie Molly, potrząsając delikatnie osłupiałą dziewczyną. Walburgia, która jeszcze przed chwilą przekrzykiwała każdą obecną osobę, zamilkła w ramach swego portretu, śledząc bieg wydarzeń.

- Molly, ona jest ranna musimy ją stąd zabrać. – powiedział z powagą Artur, patrząc przerażony na dziewczynę.

- Idiotka! Dlaczego mnie nie słuchałaś? – wrzasnął Syriusz, kipiący ze wściekłości. Spojrzał na kuzynką zbolałym wzrokiem, przez ułamek sekundy obserwując jak ta wpatruje się przed siebie, nie kontaktując z otaczającym ją światem. W tej chwili Black wziął ją na ręce i nie zważając na nic, wniósł na pierwsze piętro, krzycząc jeszcze do zebranych, by ktoś wezwał Dumbledore’a. Położył ranną w salonie na pierwszym piętrze na starej kanapie i odsunął się, widząc jak Molly biegnie z apteczką w ręce. Na próżno próbowała zatamować krwawienie, używając różnych maści i eliksirów. Tonks nadal spoglądała przed siebie z opóźnieniem, trawiąc ostatnie wydarzenia. Nim straciła przytomność, wyszeptała prawie bezgłośnie:

- Wilkołak…